Frank Barat voor Ceasefire: Wat is de definitie van ‘onderhandelingen’ in het taalgebruik van de VS en Israël en waarom speelt de Palestijnse Autoriteit (PA) dit spel mee?

Noam Chomsky: “Vanuit het perspectief van de VS zijn onderhandelingen niet meer dan een manier voor Israël om de systematische overname van wat het maar wil in de Westelijke Jordaanoever en de brutale belegering van Gaza verder te zetten, om Gaza te scheiden van de Westelijke Jordaanoever en natuurlijk om de Syrische Golanhoogte bezet te houden, dat allemaal met de volle steun van de VS. Het kader van onderhandelingen, zoals dat de laatste twintig jaar sinds Oslo is gegaan, is daar simpelweg een dekmantel voor.”

Waarom speelt de PA hier volgens jou in mee en waarom gaan zij telkens opnieuw naar die onderhandelingen?

Het is wellicht gedeeltelijk uit wanhoop. Je kan je afvragen of het de juiste keuze is of niet, maar ze hebben weinig alternatieven.

Het is dus eigenlijk om te overleven dat ze dit kader accepteren?

“Als ze zouden weigeren om aan de door de VS geleide onderhandelingen deel te nemen, zou hun basis voor steun in elkaar stuiken. Ze overleven in feite op donaties. Israël heeft ervoor gezorgd dat het geen productieve economie kan zijn. Ze zijn wat je in het Jiddisch een “Schnorrer Society” zou noemen: je leent gewoon en leeft op wat je kan krijgen.”

“Of ze daar een alternatief voor hebben is niet zo duidelijk, maar als ze de eis van de VS voor onderhandelingen zouden weigeren vanwege de compleet onaanvaardbare voorwaarden, zou hun steun afbrokkelen. Ze hebben wel steun – externe steun – genoeg, zodat de Palestijnse elite er een behoorlijk comfortabele – vaak overvloedige – levensstijl kan op nahouden, terwijl de maatschappij rond hen in elkaar stuikt.”

Zou het afbrokkelen en verdwijnen van de PA dan uiteindelijk een slechte zaak zijn?

“Dat hangt af van wat er voor in de plaats komt. Als pakweg Marwan Barghouti zou toegestaan worden om deel te nemen zoals Nelson Mandela uiteindelijk deed, zou dat een revitaliserend effect kunnen hebben op de organisatie van een Palestijnse maatschappij die meer substantiële eisen kan stellen. Maar onthou: ze hebben weinig opties.”

“Meer nog, ga maar eens terug naar het begin van de Oslo-onderhandelingen, nu twintig jaar geleden. Er waren onderhandelingen bezig in Madrid, waar de Palestijnse delegatie geleid werd door Haiden Abdel-Shafi, een gerespecteerde, links-nationalistische figuur in Palestina. Hij weigerde in te stemmen met de voorwaarden van Israël en de VS, dat inhield dat de nederzettingen verder zouden worden uitgebreid. Hij weigerde, wat de onderhandelingen opschortte en uiteindelijk op een sisser deed uitlopen.”

“Ondertussen namen Arafat en de Palestijnse leiders in ballingschap een zijspoor via Oslo en wonnen de macht. Haider Abdel-Shafi was hier zo tegen gekant dat hij zich niet eens liet zien op de dramatische en betekenisloze ceremonie waar Clinton stond te stralen toen Arafat en Rabin elkaar de hand schudden. Hij kwam niet opdagen omdat hij besefte dat het een totale uitverkoop was. Hij had zijn principes en kwam daar dus niet ver mee. Wij zullen niet ver komen zonder substantiële steun van de EU, de Golfstaten en uiteindelijk, de VS.”

Wat staat er volgens jou echt op het spel bij de huidige ontwikkelingen in Syrië en wat betekent dit voor de wijde regio?

“Syrië is aan het wegzinken in zelfvernietiging. Het is een horrorverhaal dat erger en erger wordt. Er is geen lichtpuntje aan de horizon. Wat wellicht zal gebeuren, als dit voortduurt, is dat Syrië zal worden opgedeeld in drie regio’s: een Koerdische — die zich al aan het vormen is — die zich zal afscheuren en op de één of andere manier het semi-autonome Iraakse Koerdistan zal vervoegen, mogelijk in overeenkomst met Turkije.”

“De rest van het land zal opgedeeld worden in een regio gedomineerd door het regime van Assad — een brutaal, verschrikkelijk regime — en een ander deel gedomineerd door de verschillende milities, die gaan van extreem boosaardig en gewelddadig tot seculier en democratisch. Ondertussen staat Israël ernaar te kijken en geniet het van het spektakel. In de New York Times van vandaag (6 september 2013) stond een quote van een Israëlische gezagsdrager die zonder meer vertelt hoeveel plezier hij heeft om het zien hoe Arabieren elkaar afslachten.”

Ja, dat heb ik gelezen.

“Voor de VS is dat prima, zij willen ook geen oplossing. Als de VS en Israël de rebellen hadden willen steunen — wat ze niet doen — kunnen ze dat ook zonder militaire interventie. Bijvoorbeeld, als Israël troepen zou mobiliseren op de Golanhoogten (natuurlijk zijn dat de Syrische Golanhoogten, maar intussen tolereert of aanvaardt de wereld min of meer deze illegale bezetting door Israël), als Israël dat gewoon zou doen, zou dat Assad dwingen zijn troepen naar het zuiden te verplaatsen, wat de druk op de rebellen zou verlichten.

“Er is echter niets dat daarop wijst. Ze geven ook geen humanitaire hulp aan het grote aantal lijdende vluchtelingen. Er zijn een heleboel simpele dingen die ze zouden kunnen doen, maar niet doen. Dat alles suggereert dat zowel Israël als de VS de voorkeur geven aan wat er vandaag gebeurt, zoals je kon lezen in dat artikel in The New York Times. Ondertussen kan Israël haar status van ‘villa in de jungle’ vieren.”

“De redacteur van (de Israëlische krant) Haaretz, Aluf Benn, schreef in één van zijn artikels over Israeli’s die naar het strand gaan en plezier maken, en zichzelf op de borst kloppen omdat ze een ‘villa in de jungle’ zijn, terwijl de wilde beesten daarginder elkaar verscheuren. Met zo’n beeld in gedachten, doet Israël natuurlijk niet anders dan ‘zichzelf verdedigen’. Ze houden van dat beeld en de VS lijkt er evenmin ontevreden mee. De rest is gewoon schaduwboksen.”

Wat denk je dan over een aanval van de VS, denk je dat het zal gebeuren?

“Een bombardement?”

Ja.

“Wel, dat is een interessant debat in de Verenigde Staten. Extreem-rechts, de rechtse extremisten die ietwat buiten het internationale spectrum vallen, zijn ertegen, maar niet om redenen die me bevallen. Ze zijn ertegen omdat ze zich afvragen waarom ze zich zouden bezig houden met het oplossen van andermans problemen en hun eigen middelen zouden verspillen. Ze vragen zich letterlijk af: “Wie gaat ons verdedigen wanneer wij worden aangevallen omdat wij ons wijden aan het helpen van volkeren overzee?” Dat is extreem-rechts.”

“Dan kan je kijken naar het meer ‘gematigde’ rechts, mensen als bijvoorbeeld David Brooks van de New York Times, die gezien wordt als intellectueel commentator aan de rechterzijde. Zijn perspectief is dat de inspanning van de VS om haar troepen uit te regio terug te trekken geen ‘matigend’ effect heeft. Naar de mening van Brooks hebben VS-troepen in de regio immers een ‘bemiddelend’ effect. Het ‘verbetert’ de situatie, zoals je kan zien in Irak, bijvoorbeeld. Als we onze troepen echter terugtrekken zijn we niet langer in staat om de situatie te bemiddelen en te verbeteren.”

“Dat is het standaardperspectief van de intellectuele rechterzijde tot het politieke centrum, de liberale democraten, enzovoort. Dus er is heel wat te doen rond de vraag “Moeten we onze ‘verantwoordelijkheid tot bescherming’ inzetten? Wel, kijk gewoon naar de documentatie van de VS over die ‘verantwoordelijkheid tot bescherming’. Het feit dat deze woorden zelfs maar uitgesproken kunnen worden onthult iets buitengewoons over de morele en intellectuele cultuur van de VS — en, in feite, het hele Westen.”

“Dit staat dan nog los van het feit dat het een grove overtreding van het internationale recht is. Obama’s laatste uitspraak is dat niet hij de ‘rode lijn’ heeft getrokken, maar de hele wereld, omwille van haar conventies rond chemische oorlogvoering. Wel, eigenlijk heeft de wereld een verdrag, dat door Israël niet getekend en door de VS totaal verwaarloosd werd, bijvoorbeeld toen het Saddam Hoesseins huiveringwekkende gebruik van chemische wapens steunde. Vandaag wordt het gebruikt om Hoessein aan te klagen, terwijl men over het feit heen kijkt dat dat toen niet enkel getolereerd werd maar zonder meer gesteund door de regering Reagan (president 1981-1989). Bovendien heeft deze conventie geen echte handhavingsmechanismen.”

“Er bestaat trouwens niet eens zoiets als de ‘verantwoordelijkheid om te beschermen’. Dat is een bedrog dat diep is doorgedrongen in de Westerse intellectuele cultuur. Er is wel een omschrijving van, in feite twee: er is er één die goedgekeurd werd door de Algemene Vergadering van de VN, die inderdaad spreekt over de ‘verantwoordelijkheid om te beschermen’. Die geeft echter geen toestemming voor om het even welke interventie, behalve onder de voorwaarden van het VN-Handvest.”

“Er is ook een andere versie, die enkel werd overgenomen door het Westen, de VS en haar bondgenoten, die unilateraal is en zegt dat ‘verantwoordelijkheid om te beschermen’ de ‘militaire interventie door regionale organisaties in de regio van hun bevoegdheid zonder toestemming van de Veiligheidsraad’ toelaat.”

“Concreet betekent dit een machtiging voor de VS en de NAVO om geweld te gebruiken waar ze maar willen zonder toestemming van de VN-Veiligheidsraad. Dat bedoelt men met ‘verantwoordelijkheid om te beschermen’ in het Westers discours. Als het niet zo tragisch was zou het komisch zijn.”

Interviewer Frank Barat

Dit interview vond plaats op vrijdagavond 6 september 2013. Het werd overgenomen van CeaseFire. Frank Barat is coördinator van het Russell-tribunaal voor Gaza. Overname van dit artikel voor niet-commerciële doeleinden kan met link naar deze vertaling en naar de oorspronkelijke bron.

Vertaald door Judith Lindekens