Hoewel Arabieren, Aramezen en Ethiopiërs net als de Hebreeuwen Semitische volkeren zijn, slaat de term antisemiet sinds de 19de eeuw enkel op anti-Joods racisme (tabel afiftabsh.com)
Opinie, Nieuws, Politiek, Palestina, Israël, VS, Zionisme, Genocide, Holocaust, Tweede Wereldoorlog, Nazisme, Bezette Gebieden, Al Jazeera, Antisemitisme, Joseph Massad, Semieten, Autochtone Amerikanen -

Palestijnen: de laatsten der semieten

Op 14 mei werd deze opinie geplaatst op de website van Al Jazeera, vijf dagen later ingetrokken en na massaal protest opnieuw geplaatst op 21 mei. Joseph Massad, professor aan de Columbia University in New York, geeft zijn visie op de allianties die het zionisme sloot om zijn doelstelling van een exclusief Joodse staat in Palestina te bereiken en ontmaskert de historische Europese dubbelzinnigheid tegenover het nazisme.

zondag 26 mei 2013 18:49
Spread the love

Joodse tegenstanders van zionisme begrepen deze nieuwe beweging van bij het prille begin als één die in zijn diagnose de hoofdbestanddelen van het antisemitisme gemeenschappelijk had met wat de niet-Joodse Europeanen de ‘Joodse kwestie’ noemden. Wat antizionistische Joden het meest verafschuwden was dat dit zionisme ook de ‘oplossing’ voor de ‘Joodse kwestie’ deelde met de oplossing die de antisemieten altijd al voorstonden, namelijk de verbanning van de Joden uit Europa.

Het was de protestantse Reformatie, met zijn herleving van de Hebreeuwse Bijbel, die de moderne Joden in Europa verbond met de oude Hebreeuwen in Palestina, een band die de filologen van de 18de eeuw zouden verstevigen door hun ontdekking van de familie der ‘Semitische’ talen, waaronder Hebreeuws en Arabisch.

Terwijl millenaristische Protestanten stelden dat de toenmalige Joden als afstammelingen van de oude Hebreeuwen Europa moesten verlaten voor Palestina om daar de tweede komst van Christus in gang te zetten, leidden filologische ontdekkingen tot de labeling van de toenmalige Joden als ‘semieten’.

(Millenarisme is het geloof dat Christus terug op aarde zal komen om de wereld te besturen. Na de uiteindelijke overwinning op de Antichrist, zal dan, in afwachting van het einde der tijden, een duizendjarig rijk van vrede aanbreken, nvdr)

Het resultaat, de sprong die de biologische wetenschappen zouden maken in de 19de eeuw naar rassen en erfelijkheid, om de toenmalige Europese Joden te beschouwen als raciale afstammelingen van de oude Hebreeuwen, was dus niet zo bijster groot.

Op basis van de verbanden gelegd door deze anti-Joodse millenaristische Protestanten, zagen niet-religieuze Europese persoonlijkheden het enorme politieke potentieel om Joden ‘terug’ te brengen naar Palestina in de 19de eeuw. Ze waren niet bepaald geïnteresseerd in het bevorderen van een zogenaamde tweede komst van Christus zoals die Duizendjarigen.

Deze areligieuze politici, zoals Napoleon Bonaparte, de Britse minister van buitenlandse zaken Lord Palmeston (1785-1865) of Ernest Laharanne, de privé-secretaris van Napoleon III in de jaren 1860, poogden de Joden uit Europa naar Palestina te verbannen om ze daar als agenten van het Europese imperialisme in Azië te positioneren.  

Hun oproep werd overgenomen door vele ‘antisemieten’, een nieuw label gekozen door Europese anti-Joodse racisten nadat de term in 1879 was uitgevonden door een onbeduidende Weense journalist met de naam Wilhelm Marr. Die schreef een politiek programma uit, getiteld  ‘De overwinning van het Judaïsme over het Germanisme’.

Marr was voorzichtig genoeg om antisemitisme te ontkoppelen van de geschiedenis van christelijke Jodenhaat gebaseerd op godsdienstige gronden. Hij legde er daarentegen de nadruk op dat Joden en Ariërs moesten onderscheiden worden op basis van ras. Daarmee stond hij op één lijn met de Semitische filologie en de raciale theorieën van de 19de eeuw.

Assimilatie van de Joden in de Europese cultuur

Het wetenschappelijk antisemitisme drong er op aan dat Joden verschillend waren van christelijke Europeanen, meer zelfs, dat de Joden helemaal niet Europees waren en dat hun aanwezigheid in Europa de oorzaak was van het antisemitisme. De reden waarom Joden zoveel problemen veroorzaakten voor Europese christenen moest dan zogezegd worden gezocht in hun veronderstelde ontworteling, hun gebrek aan een eigen land en aan een land gebonden loyaliteit.

In de romantische periode van het Europees nationalisme argumenteerden antisemieten dat Joden niet in de nieuwe nationale categorieën pasten en dat ze de nationale en raciale zuiverheid verstoorden die zo essentieel was voor de meeste Europese nationalismen. Daarom dat – althans toch volgens de antisemieten – als de Joden in Europa zouden blijven, zij alleen maar vijandschap konden veroorzaken bij de Europese christenen. De enige oplossing was dus het vertrek van de Joden uit Europa naar een eigen land.

Het spreekt vanzelf dat de religieuze en seculiere Joden deze verschrikkelijke antisemitische manier van denken verwierpen. Orthodoxe, hervormingsgezinde, socialistische en communistische, kosmopolitische en cultureel Jiddische Joden waren het er roerend over eens dat dit een gevaarlijke ideologie was, gericht op de verbanning der Joden uit hun Europese vaderlanden.

De Joodse Haskalah of Verlichting, die eveneens in de 19de eeuw opgang maakte streefde er naar de Joden te assimileren in de seculiere Europese cultuur en hen te scheiden van hun Joodse cultuur. Het was deze Haskalah die poogde de hegemonie te breken van de orthodoxe Joodse rabbi’s op de ‘Ostjuden’ van de Oost-Europese shtetl (de Joodse dorpen in Oost-Europa, nvdr) en zo de als ‘Middeleeuws’ gepercipieerde Joodse cultuur van zich af te werpen ten voordele van de moderne seculiere cultuur van de Europese christenen.

Het hervormde Judaïsme zou uit de boezem van de Haskalah ontstaan als een op het christendom en het protestantisme lijkende variant van het Judaïsme. Dit assimilationistisch programma poogde dus de Joden in het moderne Europa te integreren en niet om ze te verbannen naar ergens buiten Europa.

Toen het zionisme anderhalf decennium na de publicatie van Marr’s antisemitisch programma ontstond zou het al deze anti-Joodse ideeën overnemen met inbegrip van het wetenschappelijk antisemitisme. Voor het zionisme waren de Joden dus ‘Semieten’, rechtstreekse afstammelingen van de oude Hebreeuwen.

In zijn oprichtingspamflet ‘De Jodenstaat’ legde Theodor Herzl uit dat het de Joden waren – niet hun christelijke vijanden – die antisemitisme ‘veroorzaakten’ en dat “waar het [antisemitisme] niet bestaat, wordt het meegedragen door de Joden in de loop van hun migraties”. Inderdaad, “de onfortuinlijke Joden dragen nu in zich de zaden van het antisemitisme naar Engeland; ze hebben het ook binnengebracht in Amerika”

Joden waren een natie die Europa moest verlaten om zich als natie te herstellen in Palestina of Argentinië. Joden moesten de Europese christelijke cultuur nastreven en hun levende talen en tradities achterlaten ten voordele van moderne Europese talen of voor een terug te herstellen oude nationale taal.

Herzl gaf er de voorkeur aan dat alle Joden het Duits zouden overnemen, terwijl de Oost-Europese zionisten het Hebreeuws wilden. Zionisten na Herzl waren het daar mee eens en bevestigden dat Joden raciaal verschillend waren van Ariërs. Wat het Jiddisch betreft, de levende taal van de meeste Europese Joden, daar waren alle zionisten het over eens dat die zou moeten afgezworen worden.

De meerderheid der Joden bleef zich tegen het zionisme verzetten en begreep de bestanddelen ervan als dezelfde van het antisemitisme en als een voortzetting van de Haskalah-zoektocht om de Joodse cultuur af te zweren en de Joden in de Europese seculiere cultuur te assimileren.  De uitzondering was het zionisme die zijn doel niet nastreefde binnen Europa maar in een geografisch verafgelegen gebied , na de verbanning van de Joden uit Europa. 

De Bund (de Algemene Joodse Vakbond) in Litouwen, Polen en Rusland, opgericht in Vilnius in het begin van oktober 1897 een paar weken na de samenkomst van het eerste zionistische congres in Basel eind augustus 1897, zou de hevigste vijand van het zionisme worden.

De Bund verenigde de bestaande antizionistische Joodse coalitie van orthodoxe en hervormingsgezinde rabbi’s die hun krachten enkele maanden eerder hadden gebundeld om te verhinderen dat Herzl zijn eerste zionistische congres in Munchen kon houden, wat hem dwong naar Bazel te verhuizen. Het Joodse antizionisme had tot in de jaren 1940 over Europa en de VS de steun van de meerderheid der Joden die het zionisme bleven zien als een anti-Joodse beweging.

Antisemitische keten van pro-zionistische enthousiastelingen

Herzl realiseerde zich dat zijn toekomstplannen voor de Europese Joden overeenstemden met die van de antisemieten. Hij ging dus reeds zeer vroeg een strategische alliantie met hen aan. In zijn boek ‘De Jodenstaat’ verklaarde hij: “De regeringen van alle landen die worden geteisterd door antisemitisme zullen er zeer in geïnteresseerd zijn om ons bij te staan om de soevereiniteit te bekomen die we nastreven.”

Hij voegde daar aan toe dat “niet alleen arme Joden” zouden bijdragen tot een immigratiefonds voor Europese Joden “maar ook christenen die van hen af willen geraken”. Herzl schreef zonder omhalen in zijn dagboeken:

“De antisemieten zullen onze meest betrouwbare vrienden worden, de antisemitische landen onze bondgenoten.” 

Toen Herzl om die reden in 1903 ontmoetingen begon te hebben met beruchte antisemieten zoals de Russische minister van binnenlandse zaken Vyacheslav von Plehve, die anti-Joodse pogrom’s leidde in Rusland, dan was dat een doelbewust gezochte alliantie.

Het was evenmin een toeval dat het de antisemiet Lord Balfour was die als (Britse) eerste minister er in 1905 op toezag dat zijn regering de Alien Act invoerde om zijn land te redden van de “ongetwijfelde ramp” van “een immigratie die hoofdzakelijk Joods was”.

Balfour’s beruchte verklaring van 1917 om in Palestina een ‘nationaal thuis’ voor het ‘Joodse volk’ te creëren was zo ontworpen om ondermeer de Joodse steun voor de Russische Revolutie in toom te houden en om het tij te keren van verdere ongewenste Joodse immigratie in Groot-Brittannië.

De nazi’s waren geen uitzondering in deze antisemitische keten van pro-zionistische enthousiastelingen. De zionisten sloegen immers redelijk vroeg in hun bestaan een deal met de nazi’s. In 1933 werd het beruchte Ha’avara Transferakkoord getekend tussen de zionisten en de nazi-regering om de uitdrijving van Duitse Joden en hun eigendom naar Palestina te faciliteren, waarmee de internationale Joodse boycot werd doorbroken die Amerikaanse Joden tegen nazi-Duitsland hadden ingesteld.

Het was in deze geest dat gezanten van de nazi’s naar Palestina werden gestuurd om over de successen van de Joodse kolonisatie in dat land verslag te brengen. Adolf Eichmann keerde terug van zijn trip naar Palestina in 1937 met fantastische verhalen over de verwezenlijkingen van de raciaal gescheiden Ashkenazi kibboets die hij als gast van de zionisten had bezocht op de Carmelberg.

Tegen de overweldigende oppositie van de meeste Duitse Joden in, was de zionistische federatie van Duitsland de enige Joodse groepering die de Nurembergwetten van 1935 ondersteunden, omdat ze het met de nazi’s eens waren dat Joden en Ariërs afzonderlijke en afzonderbare rassen waren.

Dit was niet zomaar een tactische steun maar een steun gebaseerd op een gelijkaardige ideologie. De ‘eindoplossing’ van de nazi’s bestond er oorspronkelijk in de Duitse Joden naar Madagascar te verbannen. Het was dit gemeenschappelijk doel om de Joden uit Europa te verdrijven als een afzonderlijk en niet assimileerbaar ras dat de affiniteit tussen nazi’s en zionisten verklaarde.

Terwijl de meerderheid van de Joden zich bleef verzetten tegen de antisemitische basis van het zionisme en zijn allianties met de antisemieten, werden door de nazi-genocide niet alleen 90 procent van alle Europese Joden vermoord, maar ook de meerderheid van de Joodse vijanden van het zionisme, die immers waren gestorven precies omdat zij geweigerd hadden de zionistische oproep te volgen om hun land en huis te verlaten.

Na de oorlog stopte de gruwel van de Joodse Holocaust de Europese landen niet om het antisemitische programma van de zionisten te steunen. Integendeel, deze landen deelden met de nazi’s een voorkeur voor het zionisme. Ze waren alleen tegen het genocidaire onderdeel van het programma van het nazisme.

De Europese landen weigerden samen met de VS honderdduizenden Joodse overlevers van de Holocaust op te nemen. Deze landen stemden zelfs tegen een VN-Resolutie die de Arabische staten in 1947 hadden ingediend, die hen opriep om de Joodse overlevers op te nemen. Daarentegen waren het diezelfde landen die het verdeelplan van de VN van 1947 ondersteunden om een Joodse staat op te richten in Palestina waar de ongewenste Joodse vluchtelingen naar verbannen konden worden.

Het pro-zionistisch beleid van de nazi’s

De VS en de Europese landen, met inbegrip van Duitsland, zouden doorgaan met het pro-zionistische beleid van de nazi’s. De West-Duitse naoorlogse regeringen stelden zichzelf voor als openers van een nieuwe bladzijde in de verhouding met de Joden maar deden dat in werkelijkheid helemaal niet. Sinds de oprichting van het land na de Tweede Wereldoorlog heeft elke West-Duitse regering (en elke Duitse regering na de hereniging in 1990) de pro-zionistische nazistische beleidskeuzes verdergezet.

Er was dus ook nooit een breuk met het nazistisch pro-zionisme. Het enige waar mee werd gebroken was de genocidaire racistische haat tegen de Joden zoals het nazisme die beleed, maar nooit werd gebroken met het verlangen de Joden een land in Azië te laten oprichten, weg van Europa. De Duitsers legden zelfs uit dat het meeste geld dat ze naar Israël zonden bedoeld was om de kosten te vermijden van het hervestigen van Joodse vluchtelingen in het land zelf.

Na de Tweede Wereldoorlog ontstond er in de VS en Europa een nieuwe consensus dat de vermoorde Joden na hun dood moesten worden geïntegreerd tot blanke Europeanen en dat de gruwel van de Joodse Holocaust dus in hoofdzaak een gruwelmoord was op blanke Europeanen.

Sinds de jaren ’60 begonnen Hollywoodfilms over de Holocaust Joodse slachtoffers van het nazisme af te beelden als blanken die er als christenen uitzagen, middenklasse, wel opgevoede en getalenteerde mensen, gelijkend op Europese en Amerikaanse christenen van die tijd, waar ze zich mee konden en zouden identificeren.

Men ging uit van de veronderstelling dat als die films arme godsdienstige Joden uit Oost-Europa – de meeste Oost-Europese Joden die door de nazi’s werden vermoord waren arm en veel van hen waren religieus – op die manier zouden voorstellen, dan zouden blanke christenen van die tijd een gemeenschapsgevoel met hen krijgen.

De christelijke Europese afschuw in de periode na de Holocaust voor de genocide van Europese Joden was dus niet gebaseerd op een afschuw voor het afslachten van miljoenen die er anders uitzagen dan Europese christenen, maar eerder op de afschuw voor het afslachten van miljoenen mensen die er net hetzelfde uitzagen als Europese christenen.

Dit verklaart ondermeer waarom in een land als de VS, dat niets met de slachting van Europese Joden te maken, ongeveer 40 Holocaustmemorials had staan en een groot museum voor de vermoorde Joden van Europa, maar niet één voor de Holocaust van de Amerikaanse autochtone volkeren of voor de Afrikaanse slaven, waar de VS wél voor verantwoordelijk is.

Aimé Césaire begreep dit proces maar al te goed. In zijn beroemde speech over kolonialisme bevestigde hij “dat de Europese christelijke terugblik is dat het nazisme een barbarij was, zelfs de opperste barbarij, die alle dagelijkse barbarijen bij elkaar bracht. Dat dit inderdaad het nazisme was maar dat de Europeanen voor ze er zelf slachtoffer van werden, er de handlangers van waren.” 

“Ze tolereerden het nazisme voor het op henzelf werd toegepast, ze verontschuldigden het, ze cultiveerden het, ze waren er verantwoordelijk voor. Voor het hele Westen de wereld inpalmde was de christelijke beschaving er helemaal van doordrongen. Het sijpelde door in zijn bloedrode waters, het sijpelde en druppelde door elke barst.”

Aimé Césaire (1913-2008) was een Frans dichter, politicus en activist. Hij was één van de eerste woordvoerders van de zwarte bewustzijnsbeweging in de Franse kolonies – de mouvement négritude (nvdr).

Voor Césaire waren de nazi-oorlogen en de Holocaust het Europese kolonialisme dat zich tegen zichzelf had gekeerd. Sinds de rehabilitatie van de slachtoffers van het nazisme als blanke mensen, zijn Europa en zijn Amerikaanse medeplichtige er mee door gegaan om hun nazigruwels te ontketenen op niet-blanke volkeren in Korea, in Vietnam en Indochina, in Indonesië, in Centraal- en Zuid-Amerika, in Centraal- en Zuid-Afrika, in Palestina, in Iran, in Irak en Afghanistan.

Het eerherstel voor de Europese Joden na de Tweede Wereldoorlog was een cruciaal onderdeel van de Koude Oorlogspropaganda van de VS. Amerikaanse sociologen en ideologen ontwikkelden de theorie van het ‘totalitarisme’, dat het Sovjetcommunisme en het nazisme positioneerden als essentieel hetzelfde soort regimes.

Europese Joden als slachtoffer van één bepaald totalitair regime werden onderdeel van de gruweltentoonstellingen die de Amerikaanse en West-Europese propaganda maakte over de wreedheden die het Sovjetregime verondersteld werd te begaan in de periode voor en na de Tweede Wereldoorlog.

Dat Israël daar zou op springen door de Sovjets van antisemitisme te beschuldigen voor hun weigering Joodse Sovjetburgers toe te laten zichzelf uit te drijven en weg te gaan naar Israël, was een deel van die propaganda.

Toewijding aan blanke suprematie

Het was op die manier dat de Europese en de Amerikaanse  toewijding aan de blanke suprematie werd bewaard, behalve dat het nu de Joden als deel van dat “blanke” volk erbij nam – wat uiteindelijk de ‘joods-christelijke’ beschaving werd genoemd.

Het Europese en Amerikaanse beleid na de Tweede Wereldoorlog, dat nog steeds geïnspireerd en ingegeven was door het racisme tegen de inheemse Amerikanen, Afrikanen, Aziaten, Arabieren en moslims, en dat nog steeds het zionistische antisemitische beleid steunde van het in het blanke ras assimileren van de Joden in een koloniale staat, weg van Europa, was dus een directe voortzetting van het overheersende antisemitische beleid van voor de oorlog.

Het verschil was dat nu een groot deel van het antisemitische racistische gif gericht werd op de Arabieren en de moslims (zowel zij die immigranten en burgers in Europa en de VS zijn als zij die in Azië en Afrika wonen) terwijl de vroegere antisemitische steun voor het zionisme ongehinderd bleef doorgaan.

De alliantie van West-Duitsland met het zionisme en Israël na de Tweede Wereldoorlog werd verder gezet door het verstrekken van enorme economische hulp aan Israël in de jaren ‘50 en door economische en militaire hulp sinds de vroege jaren ‘60, waaronder tanks. Die werden gebruikt om Palestijnen en andere Arabieren te vermoorden.

Dit is een voortzetting van de alliantie die de naziregering al had afgesloten met de zionisten in de jaren ‘30. In de jaren ’60 heeft West-Duitsland zelfs militaire training gegeven aan Israëlische soldaten en sinds de jaren ’70 heeft het Israël voorzien van nucleair operationele en in Duitsland gemaakte onderzeeërs, waarmee Israël hoopt nog meer Arabieren en moslims te vermoorden.

Israël heeft in de afgelopen jaren de meest recente door Duitsland geleverde onderzeeërs bewapend met nucleaire kruisraketten, een feit dat welbekend is bij de huidige Duitse regering. De Israëlische minister van Defensie Ehud Barak vertelde daarover aan Der Spiegel in 2012 dat de Duitsers “trots” zouden moeten zijn dat ze het bestaan van de staat Israël “voor vele jaren” hebben verzekerd. Berlijn financierde een derde van de kosten van deze onderzeeërs, ongeveer 135 miljoen euro per onderzeeër, en heeft Israël toegelaten zijn afbetalingen uit te stellen tot 2015.

Dat dit Duitsland medeplichtig maakt aan de onteigening van de Palestijnen is niet van meer belang voor de huidige Duitse regering dan in de jaren ’60 voor de West-Duitse bondskanselier Konrad Adenauer, die toen bevestigde dat “de Bondsrepubliek noch het recht, noch de verantwoordelijkheid (heeft) om een positie in te nemen over de Palestijnse vluchtelingen”.

Dit moet worden toegevoegd aan de massale miljarden die Duitsland aan de Israëlische regering heeft betaald ter compensatie voor de Holocaust, alsof Israël en het zionisme de slachtoffers waren van het nazisme, terwijl het in werkelijkheid de antizionistische joden waren die werden vermoord door de nazi’s.

De huidige Duitse regering geeft evenmin om het feit dat zelf de Duitse joden, die de nazi’s ontvlucht waren en beland waren in Palestina, het zionisme en zijn project haatten en op hun beurt zelf werden gehaat door de zionistische kolonisten in Palestina. Toen Duitse vluchtelingen in de jaren ’30 en ’40 in Palestina weigerden Hebreeuws te leren en een half dozijn Duitstalige kranten publiceerden, werden ze aangevallen door de Hebreeuwse pers, waaronder de krant Haaretz, die pleitte voor de sluiting van hun kranten in 1939 en opnieuw in 1941.

Zionistische kolonisten vielen een Duits café aan in Tel Aviv omdat de Joodse eigenaars weigerden Hebreeuws te spreken en het stadsbestuur van Tel Aviv bedreigde in juni 1944 een aantal van haar Duitse Joodse inwoners wegens het organiseren van “feesten en bals volledig in de Duitse taal, met inbegrip van programma’s die vreemd zijn aan de geest van onze stad” in hun huis op 21 Allenbystraat en dat dit “niet getolereerd zal worden in Tel Aviv”.

Duitse joden, of Yekkes zoals ze bekend waren in de jisjoev (zoals het Joodse deel van de bevolking van Palestina vóór de stichting van de staat Israël werd genoemd (nvdr)) zouden zelf een viering van de verjaardag van de Duitse Kaiser organiseren in 1941 (voor meer informatie hierover en over de Duitse joodse vluchtelingen in Palestina, lees Tom Segevs boek “The Seventh Million”).

Voeg hier de steun van Duitsland voor het Israëlische beleid tegen de Palestijnen bij de VN aan toe en het beeld wordt compleet. Zelfs het nieuwe Holocaustmonument, gebouwd in Berlijn, geopend in 2005, onderhoudt de nazistische raciale apartheid, omdat dit “Monument voor de Vermoorde Joden van Europa” er enkel is voor de Joodse slachtoffers van de nazi’s, die nog steeds apart worden gehouden, zoals Hitler mandateerde, van de andere miljoenen niet-joden die ook het slachtoffer waren van het nazisme.

Dat juist een dochteronderneming van de Duitse onderneming Degussa, die samenwerkte met de nazi’s en het Zyklon B gas produceerde dat gebruikt werd om de mensen in de gaskamers te vermoorden, het contract verkreeg om dit monument te bouwen was allesbehalve verrassend, aangezien het simpelweg bevestigt dat zij die de Joden in Duitsland in de late jaren ’30 en ’40 ombrachten nu spijt hadden van wat ze hadden gedaan, omdat ze nu begrijpen dat Joden blanke Europeanen zijn die moeten worden herdacht en nooit vermoord hadden mogen worden omwille van hun blanke huid.

Het Duitse beleid van het helpen van het vermoorden van de Arabieren door Israël, is echter nauwelijks verbonden met deze toewijding tot het antisemitisme, dat blijft voortbestaan in het overheersende hedendaagse anti-islamitische Duitse racisme dat zich richt op de moslimimmigranten.

Euro-Amerikaanse anti-Joodse traditie

De Joodse Holocaust vermoordde de meerderheid van de Joden die vochten en worstelden tegen het Europese antisemitisme, waaronder het zionisme. Met hun dood zijn de enige overgebleven “Semieten” die nu doorvechten tegen het zionisme en zijn antisemitisme het Palestijnse volk.

Terwijl Israël blijft stellen dat Europese joden niet thuishoren in Europa en naar Palestina moeten komen, hebben de Palestijnen er altijd op aangedrongen dat het thuisland van de Europese Joden hun Europese landen waren en niet Palestina en dat het zionistische kolonialisme voortvloeit uit hun inherente antisemitisme.

Terwijl het zionisme volhoudt dat Joden een afzonderlijk ras van Europese christenen zijn, stellen de Palestijnen dat de Europese joden niets zijn indien ze niet Europees zijn en niets te maken hebben met Palestina, zijn volk of zijn cultuur.

Wat Israël en zijn Amerikaanse en Europese bondgenoten de voorbije zesenhalve decennia hebben nagestreefd is de Palestijnen ervan te overtuigen dat ook zij antisemieten moeten worden en moeten geloven dat – zoals de nazi’s, Israël en zijn westerse antisemitische bondgenoten – de Joden een ras zijn dat anders is dan die Europese rassen, dat Palestina hun land is en dat Israël namens alle Joden spreekt.

Dat de twee grootste Amerikaanse pro-Israël drukkingsgroepen van vandaag Duizendjarige protestanten en seculiere imperialisten zijn, blijft precies dezelfde Euro-Amerikaanse anti-Joodse traditie volgen die teruggaat tot de protestantse Reformatie en het 19-eeuwse imperialisme. De Palestijnen werden echter nooit overtuigd en zijn standvastig gebleven in hun verzet tegen dit antisemitisme.

Yasser Arafat’s VN-speech van 1974

“Israël en zijn antisemitische bondgenoten beweren dat Israël ‘het Joodse volk’ is, dat zijn beleid het ‘Joodse’ beleid is, dat zijn verwezenlijkingen ‘Joodse’ prestaties zijn, dat zijn misdaden ‘Joodse’ misdaden zijn en dat daarom iedereen die Israël durft te bekritiseren Joden bekritiseert en dus een antisemiet moet zijn.”

“Het Palestijnse volk heeft een grote strijd opgezet tegen deze antisemitische ophitsing. Het blijft daartegenover stellen dat de Israëlische regering niet spreekt namens alle Joden, dat het niet alle Joden vertegenwoordigt en dat zijn koloniale misdaden tegen het Palestijnse volk zijn eigen misdaden zijn en niet de misdaden van ‘het Joodse volk’, dat het daarom bekritiseerd, veroordeeld en achtervolgd moet worden voor zijn voortdurende oorlogsmisdaden tegen het Palestijnse volk.”

Dit is geen nieuw Palestijns standpunt, maar één dat al aangenomen werd sinds het begin van de 20ste eeuw en dit bleef tijdens de Palestijnse strijd van voor de Tweede Wereldoorlog tegen het zionisme. Yasser Arafats toespraak voor de VN in 1974 benadrukte reeds krachtig deze argumenten:

“Net zoals het kolonialisme achteloos gebruik maakte van de ellendigen, de armen, de uitgebuiten, als louter lome mensen met wie we onze bezettingskolonialisme kunnen opbouwen en uitvoeren, zo werden ook de straatarme, onderdrukte Europese Joden namens het wereldimperialisme en de zionistische leiders gebruikt. De Europese joden werden omgevormd tot instrumenten van agressie, ze werden de elementen van het bezettingskolonialisme die nauw verwant is met rassendiscriminatie…”

“De zionistische theologie werd gebruikt tegen ons Palestijnse volk: het doel was niet alleen het bevestigen van het westerse bezettingskolonialisme maar ook het scheiden van de Joden van hun verschillende thuislanden, gevolgd door hun vervreemding van hun volken. Zionisme… is verenigd met het antisemitisme in zijn tegendraadse dogma’s en is, wanneer alles gezegd en gedaan is, de keerzijde van dezelfde munt.”

“Want wanneer wat voorgesteld wordt is dat aanhangers van het Joodse geloof, ongeacht hun nationale woonplaats, geen trouw verschuldigd moeten zijn aan hun nationale woonplaats noch moeten leven op gelijke voet met zijn andere, niet-joodse burgers – wanneer dit wordt voorgesteld, horen wij het antisemitisme dat wordt voorgesteld.”

“Wanneer het zo wordt voorgesteld dat de enige oplossing voor het Joodse probleem is, dat de Joden zich moeten vervreemden van hun gemeenschappen of naties waar zij een historisch deel van zijn geweest, wanneer het wordt voorgesteld dat de Joden het Joods probleem oplossen door te immigreren naar en onder dwang het land van een ander volk te bezetten – wanneer dit gebeurt, wordt precies dezelfde positie bepleit als die die wordt aangespoord door de antisemieten tegen de Joden.”

De bewering van Israël dat zijn critici antisemieten moeten zijn, veronderstelt dat hun critici hun bewering dat ze het “Joodse volk” vertegenwoordigen geloven. Het zijn echter de beweringen van Israël dat het alle Joden vertegenwoordigt en namens hen spreekt, die de meest antisemitische beweringen van allen zijn.

Israël en de westerse mogendheden willen vandaag het antisemitisme verheffen tot een internationaal principe waarrond zij trachten een volledige consensus te bereiken. Zij dringen erop aan dat om vrede te hebben in het Midden-Oosten, de Palestijnen, Arabieren en moslims, zoals het westen, antisemieten moeten worden door het zionisme te omarmen en Israëls antisemitische beweringen te erkennen.

Behalve de dictatoriale Arabische regimes, de Palestijnse Autoriteit en haar handlangers blijven het Palestijnse volk en de paar overgebleven antizionistische Joden, op deze 65ste verjaardag van de antisemitische verovering van Palestina door de zionisten, door de Palestijnen gekend als de Nakba, weigeren gehoor te geven aan deze internationale oproep en het aanzetten tot antisemitisme.

Ze bevestigen dat zij, als laatsten der Semieten, de erfgenamen zijn van de vooroorlogse Joodse en Palestijnse strijd tegen het antisemitisme en zijn zionistische koloniale manifestatie. Het is hun verzet dat in de weg staat van een volledige overwinning voor het Europese antisemitisme in het Midden-Oosten en de hele wereld.

Joseph Massad

14 mei 2013

Joseph Massad onderwijst Moderne Arabische Politiek en Intellectuele Geschiedenis aan de Columbia University in New York. Hij is auteur van The Persistence of the Palestinian Question: Essays on Zionism and the Palestinians’.

Vertaald door Bavo Vanoost en Lode Vanoost

take down
the paywall
steun ons nu!