World Press Photo 2013 met twee landgenoten bij de winnaars
Nieuws, Wereld, Journalistiek, Fotografen, Fotojournalistiek, World Press Photo, Knokke-heist -

World Press Photo 2013 met twee landgenoten bij de winnaars

Stephan Vanfleterens winnaar in de categorie 'Portretten' en Frederik Buyckx kreeg een eervolle vermelding in de categorie "Dagelijks leven'. Het is een hele prestatie als je beelden uit meer dan 100.000 foto's komen bovendrijven en deel uitmaken van de 160 die de wereld rond gaan op de World Press Photo. In Knokke-Heist kan je de tentoonstelling tot 9 juni bezoeken.

zondag 12 mei 2013 19:22
Spread the love

L1080982 (1)

In Scharpoord, het cultureel centrum van Knokke-Heist speelt op de vernissage van de Belgische première een band. De band speelt goed, maar de vrolijke deuntjes passen niet bij de soms harde beelden die op de tentoonstelling hangen. Een tijdens de opening geprojecteerd beeld van Vanfleteren had ik nooit in deze reportage toegelaten als hij het niet gekaderd had. U bent gewaarschuwd.

Frederik Buyckx

Frederik Buyckx tijdens de opening: “Ik ben vorig jaar 4 keer naar naar de favelas van Rio de Janeiro getrokken. Dat zijn de arme volkswijken op de heuvels rond de stad. Ze werden vroeger en nu nog altijd geleid door de gewapende drugsbendes, daar kom je niet in. Met de Olympische spelen en de Wereldbeker in het verschiet probeert de overheid en de politie die favelas op te kuisen en de drugbendes te verwijderen. Ik ben specifiek naar ‘meer toegankelijkere opgekuiste’ favelas gegaan waar het normale leven hervat is, waar terug kinderen kunnen spelen en mensen veilig op straat kunnen lopen. Daar heb een paar keer een kamer gehuurd om van ‘s morgens tot ‘s avonds zo dicht mogelijk bij hen te zijn en hun leven mee te leven.”

L1080983 (1)

Op de receptie krijg ik de kans enkele vragen te stellen.

Hoe begin je in ‘s hemelsnaam aan zo’n project in de favelas?

Frederik Buyckx: “Dat was totaal niet mijn plan. Ik had vorig jaar nood aan een warme winter, ik wou weg uit België. Brazilië, Rio en carnaval dat is iets tof en daar kon ik dan ook wat fotograferen. Daar kon ik een kort verhaal over maken dat ik wel bij De Standaard, mijn werkgever, kwijt kon. Daar kwam ik in contact met een organisatie, geleid door een Belg, die al 20 jaar met straat- en probleem kinderen werkt. Hij vertelde me over de situatie in de favelas en met hem ben ik ook eens op pad gegaan. Hij kent er veel mensen. Het was mijn eerste kennismaking met de favelas. Voor mijn masterproject van de Gentse Fotografie Academie was ik nog op zoek naar een onderwerp. Met de Wereldbeker en de Olympische spelen in gedachten leek dit interessant.”

Je kan gratis een 2013 Exhibition Guide app voor iOS (iTunes Store) en Android (Google Play Store) toestellen downloaden.

Frederik Buyckx in de  2013 Exhibition Guide app die je gratis kan downloaden voor iOS (iTunes Store) en Android (Google Play Store) toestellen downloaden.

Dan ben jij nog verdomd jong en dan al een World Press?

Frederik Buyckx: “Het is wel mijn tweede opleiding ik ben 28 en geen 22-23 zoals mijn klasgenoten. In het kader van mijn schoolwerk dacht ik de eerste maanden die ik daar ben geweest, super de max die stad, die vibes daar en dan die favelas dat sprak me echt aan. Ik dacht, dat is ‘t en heb het aan mijn mentor Carl De Keyser voorgelegd. Hij vond dat ik een sterk verhaal zou hebben mocht ik erin slagen, me in die gemeenschap in te werken en het onderwerp verder uit te diepen. Daarna ben ik nog driemaal teruggegaan. Bij het bezoeken van de favelas ben ik met een paar gasten aan de praat geraakt, die wel sympathiek waren. Daar ben ik naar toe blijven gaan en hun vertrouwen wat gewonnen. Het is niet evident om als buitenstaander zo’n favela binnen te stappen en daar te fotograferen. Het was voor mijn masterproject op school en ik denk dat dat voor hen een reden was om me toe te laten. Toch hadden sommigen nog altijd schrik dat ik undercover voor de politie werkte. Die gasten hebben nog altijd linken met de bendes. Ik ben enkel in gepacificeerde favelas geweest, maar degenen die ik leerde kennen stonden een jaar daarvoor nog allemaal met Kalasjnikovs op straat. Dat was daar echt pure (bende)oorlog. Na een politie-inval kan je daar niet meer met wapens rondlopen. Maar ze zijn nog wel hier en daar met drugs en zo bezig. Die lui staan echt niet op een fotograaf te wachten.”

Het is grijs nu?

Frederik Buyckx: “Ja vroeger gebeurde alles openlijk en nu moet het stiekem, ze moeten voorzichtig zijn voor de politie, maar het gebeurt nog allemaal wel.”

Eervolle vermelding Dagelijks leven, Series18 May 2012 © Frederik Buyckx, België voor De Standaard    Rio de Janeiro, Braziliaanse jeugd speelt op een voetbalveld, aangelegd onder een pacificatie programma in de La Mineira favela. De favela's (sloppenwijken) van Rio de Janeiro, Brazilië liggen vaak slechts één straat van de rijke buurten verwijderd. Ze waren jarenlang no-go-areas en werden overheerst door drugbazen en burgermilities. Wegens de kost van het WK Voetbal in 2014 en de Olympische Spelen in 2016 naar Rio, wilden de autoriteiten gezamelijk de favela's aanpakken.  Met dit doel voor ogen werd in 2009 de Unidade de Policia Pacificadora (UPP,'Vredestichtende Politie-Eenheid') opgericht. In de eerste fase, 'UPP Handhaving', werd een favela bestormd door elitetroepen, die een permanente politieaanwezigheid vestigden. Daarna volgde 'UPP Social', gericht op de verbetering van dienstverlening en infrastructuur, vijvoorbeeld in het onderwijs en de stroomvoorziening. Het initiatif kende wisselende successen. In sommige sloppenijken werden - vaak voor het eerst - politieposten gevestigd. Critici stellen echter dat de UPP zich op de favela's richtte die het dichtst bij de rijke buurten lagen en dat de sociale follow-up niet effectief was.

© Frederik Buyckx, België voor De Standaard

Eervolle vermelding Dagelijks leven, Series18 May 2012

Rio de Janeiro, Braziliaanse jeugd speelt op een voetbalveld, aangelegd onder een pacificatie programma in de La Mineira favela.
De favela’s (sloppenwijken) van Rio de Janeiro, Brazilië liggen vaak slechts één straat van de rijke buurten verwijderd. Ze waren jarenlang no-go-areas en werden overheerst door drugbazen en burgermilities. Wegens de kost van het WK Voetbal in 2014 en de Olympische Spelen in 2016 naar Rio, wilden de autoriteiten gezamenlijk de favela’s aanpakken.
Met dit doel voor ogen werd in 2009 de Unidade de Policia Pacificadora (UPP,’Vredestichtende Politie-Eenheid’) opgericht.
In de eerste fase, ‘UPP Handhaving’, werd een favela bestormd door elitetroepen, die een permanente politieaanwezigheid vestigden. Daarna volgde ‘UPP Social’, gericht op de verbetering van dienstverlening en infrastructuur, bijvoorbeeld in het onderwijs en de stroomvoorziening.
Het initiatief kende wisselende successen. In sommige sloppenwijken werden – vaak voor het eerst – politieposten gevestigd. Critici stellen echter dat de UPP zich op de favela’s richtte die het dichtst bij de rijke buurten lagen en dat de sociale follow-up niet effectief was.

Ben je in moeilijke situaties terechtgekomen?

Frederik Buyckx: “Ik ben tweemaal in een moeilijke situatie terechtgekomen. Ieder heeft daar zijn eigen territorium en anderen apprecieerden mijn aanwezigheid niet. Ik had mijn camera niet bij, maar ze wisten dat ik daar altijd rondliep en dat wilden ze niet. Ze hebben me bedreigd. Mijn vrienden zijn er tussen gekomen. Ik ben daar moeten weggaan. Mijn vrienden hebben me een territorium opgelegd van hier mag je fotograferen en daarbuiten kom je niet. Het is een heel dunne lijn tussen wat wel en niet kan.” “Verblijven op een kamer in de favela, vlak bij die vrienden, had zo zijn voordelen. Zo kon ik ‘s avonds als iedereen naar huis ging, direct in mijn kamer zonder dat ik door andere territoria moest, waar je niemand kent en waar je als blanke toerist met uwe ‘Kodak’ beter wegblijft. Het was beter voor mijn veiligheid en ik kon hun leven de klok rond meeleven en documenteren.”

Stephan Vanfleteren

Stephan Vanfleteren tijdens de opening: “Ik ben World Press altijd heel dankbaar. World Press is veel meer dan de fotowedstrijd. Zelf heb ik als jonge fotograaf de kans gekregen om een Joop Swart masterclass mee te maken. Daar worden een week lang 12 jonge internationale fotografen intens door topfotografen en internationaal bekende fotoredacteurs begeleid. Voor mij is dat nog steeds een van de belangrijkste momenten in het doorgroeien van student en fotograaf. Het is ook fijn dat er dit jaar weer enkele Belgische talenten bij zijn. World Press geeft ook opleidingen aan jonge fotografen in niet westerse landen zoals Afrika, Azië, Bangladesh, op plaatsen waar niet altijd de westerse fotografen komen. Ik vind het een zeer belangrijke evolutie, dat ook lokale mensen hun eigen land met hun eigen problemen fotograferen. Een evolutie die nodig is om een correct beeld, wat dat ook mag zijn, van de wereld te geven. Fotografie is een westerse uitvinding, die traditie zit ingebakken in onze ogen maar er is ook een andere visie die niet westers is en het is goed dat die nu ook de kans krijgt.” “Er is soms terecht een kritiek van, het is de harde wereld die we zien. Die moeten we ook af en toe zien, maar er is ook iets buiten die harde wereld. Dat is ook zichtbaar,maar ergens blijven toch altijd die harde beelden in ons hoofd hangen.”

L1080984 (1)

“Misschien heel kort iets ook over de reeks. Je ziet nu Thierno, een van de heftigste beelden die ik ooit gefotografeerd heb. Vroeger ben ik af en toe in conflictgebieden geweest maar dit was moeilijk, omdat ik een vraag, een keuze en tijd had om na te denken, om die man te fotograferen en zijn toestemming te krijgen. Hierdoor ben je ook verantwoordelijk voor wat je doet. Soms zit je bij een openbare gebeurtenis in een flow, waardoor je die verantwoording niet moet afleggen. Ik heb Thierno opnieuw bezocht. Het is ongelooflijk hoe die man nu leeft en hoe hij eruit ziet. Het is gewoon een ander mens geworden. ” “De ‘People of Mercy’ reeks is in Guinee, West Afrika gemaakt, een van de armste landen ter wereld. Het is een klein land dat we af en toe vergeten omdat er voor de  rijke landen niets te rapen valt, geen olie of ertsen, die interessant zouden kunnen zijn. Het is er behoorlijk stabiel, al is dat altijd relatief. Toen ik er enkele werken geleden opnieuw was, waren er toch wel wat relletjes. Ngo Mercy Ships vroeg me een reportage van hun hospitaal schip de Afrika Mercy te maken, dat meer dan een jaar ergens in een arm Afrikaans land aanmeert. Mensen gaan er dan heen om geholpen te worden. Opereren gaat van heel extreme toestanden zoals u ziet maar ook heel simpele zoals cataract wat op zich heel snel gebeurt en amper een paar dollars kost. Voor die mensen is het een gigantisch verschil. Soms is het ook een kwestie van leven of dood.

StephanVanfleteren

In de loop van de avond was er tijd om met Stephan Vanfleteren te praten.

De eerste foto die ik van je reeks zag was die van Boubacour Diallo, de man met de tumor boven op zijn hoofd en mijn eerste reactie was, wat heeft die man een tof kapsel. Het drong maar eerst bij de derde foto tot me door dat al die mensen een serieus probleem hadden. Ik vind dat je dat op een enorm respectvolle manier benaderd heb. Bij de foto van Thierno heb ik mijn blik moeten afwenden, die vond ik te vreselijk. Maar ook die foto is vol respect.

Stephan Vanfleteren: “Het respect van die laatste foto is er ook door terug te keren en hem opnieuw te fotograferen. Hij heeft nu net de laatste kleine operatie achter de rug, maar het is al een heel ander mens. Ik wou eigenlijk dat gigantische verschil, het gruwelijke dat het was, en zijn toestand nu tonen. (het woord gruwelijk mogen we echt wel in de mond nemen want het is gruwelijk wat we daar zien)  Je ziet hoe die man fysiek- maar ook zijn leven veranderd is. Vroeger kwam Thierno niet meer buiten, hij leefde verstopt. Hij is enkel naar buiten gekomen om naar de boot te gaan en geopereerd te worden. Hij keert binnenkort terug naar zijn geboortedorp waar hij altijd gewoond heeft. Hij gaat zijn leven helemaal terug kunnen opnemen. Ik hoop dat het respect groot is, daarom zijn de foto’s in heel neutraal licht genomen” “Die jongen met die tumor, hij ziet er inderdaad uit als een heel mooie koele jongen het is bijna een hiphopper, maar je weet natuurlijk niet of het een kwaadaardige tumor is, groeit hij snel of niet, het blijft een tumor.”

1st Prijs, Geënsceneerde portretten Series © Stephan Vanfleteren, België, Panos voor Mercy Ships/De Standaard Mensen die behandeld worden op het ziekenhuisschip Afrika Mercy, dat ligt aangemeerd in Conakrym Gunee. 17 October 2012, Conakry, Guinea Makone Soumaoro (30) “Mijn hals doet geen pijn maar ik maak me zorgen nu hij zo opzwelt. Ik hoop dat het geen tumor is., want ik ben huisvrouw en mijn man en kinderen hebben mij nodig..”

© Stephan Vanfleteren, België, Panos voor Mercy Ships/De Standaard

1st Prijs, Geënsceneerde portretten Series

Mensen die behandeld worden op het ziekenhuisschip Afrika Mercy, dat ligt aangemeerd in Conakrym Gunee. 17 October 2012, Conakry, Guinea

Makone Soumaoro (30): “Mijn hals doet geen pijn maar ik maak me zorgen nu hij zo opzwelt. Ik hoop dat het geen tumor is., want ik ben huisvrouw en mijn man en kinderen hebben mij nodig..” 

Hoe vang je dat psychologisch voor jezelf op, dat kruipt toch onder je vel?

Stephan Vanfleteren:“Ik heb natuurlijk in mijn leven als fotograaf, al wat gezien. Het is een voor- en een nadeel dat je als fotograaf soms in heel rare situaties komt. Maar ik heb al die mensen ook geïnterviewd, ik weet wie ze zijn, wat er met hen gebeurd is, wat ze willen, wat hun dromen zijn, wat ze denken dat er gaat veranderen. Je schept daar, al is het maar kortstondig, een kleine band mee en je moet ook je verantwoordelijkheid nemen. Maar, je ziet ook hoe dankbaar die mensen zijn ondanks hun ziekte Ze geloven dat ze beter zullen worden. Dat geeft ook wel kracht. Ik hoop ook dat die foto’s hun nut hebben en Mercy Ships daardoor eventueel fondsen verkrijgt.”

Paul Hansen

Paul Hansen is met een heel krachtige foto winnaar geworden van de World Press 2013.

World Press Photo van het jaar 2012 © Paul Hansen, Sweden, Dagens Nyheter 20 November 2012, Gaza City, Palestijnse Gebieden De lichamen van de twee jaar oude Suhaib Hijazi en zijn oudere broer van bijna vier Muhammad, worden, in Gaza City, door hun ooms, voor de begrafenis naar de moskee gedragen. De kinderen zijn gedood toen hun huis door een Israëlisch bombardement op 19 november vernietigd is . Bij de aanval is ook hun vader Fouad gedood en hun moeder en vier andere broers zwaar gewond. Israël was, in antwoord op de door Palestijnse militanten groepen voortdurend afgevuurde raketten, op 14 November een zwaar offensief gestart tegen het door Hamas geregeerde Gaza. Tijdens de eerste dagen van het offensief, trof Israël doelen van militair en strategisch belang, later werd de aanval uitgebreid tot woningen die verdacht werden van het herbergen van Hamas-militanten. Tegen de tijd dat een wapenstilstand werd bemiddeld op 21 november, waren in Gaza meer dan 150 mensen gedood. Men denk dat 103 hiervan burgers waren, waaronder minstens 30 kinderen.

© Paul Hansen, Sweden, Dagens Nyheter

World Press Photo van het jaar 2012

20 November 2012, Gaza City, Palestijnse Gebieden

De lichamen van de twee jaar oude Suhaib Hijazi en zijn oudere broer van bijna vier Muhammad, worden, in Gaza City, door hun ooms, voor de begrafenis naar de moskee gedragen.
De kinderen zijn gedood toen hun huis door een Israëlisch bombardement op 19 november vernietigd is . Bij de aanval is ook hun vader Fouad gedood en hun moeder en vier andere broers zwaar gewond.
Israël was, in antwoord op de door Palestijnse militanten groepen voortdurend afgevuurde raketten, op 14 November een zwaar offensief gestart tegen het door Hamas geregeerde Gaza.
Tijdens de eerste dagen van het offensief, trof Israël doelen van militair en strategisch belang, later werd de aanval uitgebreid tot woningen die verdacht werden van het herbergen van Hamas-militanten. Tegen de tijd dat een wapenstilstand werd bemiddeld op 21 november, waren in Gaza meer dan 150 mensen gedood. Men denk dat 103 hiervan burgers waren, waaronder minstens 30 kinderen.[/caption] Spijtig genoeg zal dit niet de laatste foto zijn van burgers die in Gaza gedood worden.

Fabio Bucciarelli

2de Prijs Hard nieuws Series  © Fabio Bucciarelli, Italië, Agence France-Presse 10 October 2012, Aleppo, Syria Een strijder van het VLS neemt positie in de wijk Sulemain Halabi, een opstandelingen bolwerk, tijdens gevechten met het leger. De gevechten in Syrië's economische centrum Aleppo behoren tot de bloedigste van de voortdurende opstand tegen het regime van president Bashar-al Assad. Aleppo is van strategisch belang voor zowel de strijdkrachten van het regime als die van de oppositie. Het Vrije Syrische Leger (VSL) kreeg voor het eerst voet aan de grond in delen van de stad in juli. In de maanden daarop probeerden regeringstroepen verloren terrein te heroveren, maar met beperkt succes. Eind 2012 beheerste het Syrische leger een deel van het westen van Aleppo, terwijl de opstandelingen zich in grote delen van het oosten en zuiden hadden verschanst. Vooral in en rond het centrum werd zwaar gevochten.

© Fabio Bucciarelli, Italië, Agence France-Presse

2de Prijs Hard nieuws Series

10 October 2012, Aleppo, Syria

Een strijder van het VLS neemt positie in de wijk Sulemain Halabi, een opstandelingen bolwerk, tijdens gevechten met het leger.
De gevechten in Syrië’s economische centrum Aleppo behoren tot de bloedigste van de voortdurende opstand tegen het regime van president Bashar-al Assad. Aleppo is van strategisch belang voor zowel de strijdkrachten van het regime als die van de oppositie. Het Vrije Syrische Leger (VSL) kreeg voor het eerst voet aan de grond in delen van de stad in juli. In de maanden daarop probeerden regeringstroepen verloren terrein te heroveren, maar met beperkt succes. Eind 2012 beheerste het Syrische leger een deel van het westen van Aleppo, terwijl de opstandelingen zich in grote delen van het oosten en zuiden hadden verschanst. Vooral in en rond het centrum werd zwaar gevochten.

Deze foto deed me onmiddellijk denken aan de landgenoten die naar Syrië zijn vertrokken om mee te vechten. Die strijder staat er zo jongensachtig op, het zou je zoon, broer, lief of buurjongen kunnen zijn.

Fausto Podavini

1st Prijs Dagelijks leven Series Fausto Podavini, Italië 01 Juni 2010, Rome, Italië Mirella was ruim 40 jaar getrouwd met Luigi. Op zijn 65ste vertoonde Luigi de eerste symptomen van de ziekte van Alzheimer. Mirella heeft haar echtgenoot zes jaar verpleegd in hun huis te Rome.  Alzheimer is een gestaag voortschrijdende ziekte die geheugen, denken, gedrag en emoties aantast. Het is de meest voorkomende vorm van dementie. Inmiddels leven wereldwijd ruim 36 miljoen mensen ermee en hun aantal neemt toe naarmate de bevolking vergrijst. Voor Mirella veranderen gewone alledaagse taken in een langdurige en lastige operatie voor hen beiden. Toen Luigi op een bepaald moment niet meer begreep wat hij met bestek en een maaltijd aan moest, stopte hij met eten. Hij maakte geen onderscheid tussen meer tussen dag en nacht en zijn verwarde biologische klok - overdag slapen en 's nacht opblijven - ontregelde ook het dagritme van Mirella. Na vijf jaar ziekte herkende Luigi zijn vrouw niet meer. Hij stierf in mei 2011, met Mirella en hun gezin aan zijn sterfbed.

© Fausto Podavini, Italië

1st Prijs Dagelijks leven Series

01 Juni 2010, Rome, Italië

Mirella was ruim 40 jaar getrouwd met Luigi. Op zijn 65ste vertoonde Luigi de eerste symptomen van de ziekte van Alzheimer. Mirella heeft haar echtgenoot zes jaar verpleegd in hun huis te Rome.
Alzheimer is een gestaag voortschrijdende ziekte die geheugen, denken, gedrag en emoties aantast. Het is de meest voorkomende vorm van dementie. Inmiddels leven wereldwijd ruim 36 miljoen mensen ermee en hun aantal neemt toe naarmate de bevolking vergrijst.
Voor Mirella veranderen gewone alledaagse taken in een langdurige en lastige operatie voor hen beiden. Toen Luigi op een bepaald moment niet meer begreep wat hij met bestek en een maaltijd aan moest, stopte hij met eten. Hij maakte geen onderscheid tussen meer tussen dag en nacht en zijn verwarde biologische klok – overdag slapen en ‘s nacht opblijven – ontregelde ook het dagritme van Mirella. Na vijf jaar ziekte herkende Luigi zijn vrouw niet meer. Hij stierf in mei 2011, met Mirella en hun gezin aan zijn sterfbed.

Met Alzheimer worden we allemaal recht- of onrechtstreeks geconfronteerd. Zo’n reeks voedt het debat en dwingt ons na te denken hoe wij met onze ouders en onze kinderen met ons moeten omgaan.

Wei Seng Chen

1st Prijs Sportnieuws Enkel beeld © Wei Seng Chen, Maleisië 12 Februari 2012, West Sumatra, Indonesië Een deelnemer bereikt met lastdieren de finish van een stierenrace in Batu Sangkar, West Sumatra. Pacu Jawi (stierenrace) is een 400 jaar oude regionale traditie die plaats vindt zodra de rijst is geoogst. De deelnemers koppelen zich met behulp van een houten juk aan twee stieren en drijven de dieren blootsvoets voort terwijl ze hun staart vasthouden.  Winnaars worden beoordeeld op hun vermogen een rechte lijn te houden en de beide dieren te laten samenwerken. Ongeveer 600 stieren en 50 boeren deden mee aan de verschillende manches van de Pacu Jawi in februari.

© Wei Seng Chen, Maleisië

1st Prijs Sportnieuws Enkel beeld

12 Februari 2012, West Sumatra, Indonesië

Een deelnemer bereikt met lastdieren de finish van een stierenrace in
Batu Sangkar, West Sumatra.
Pacu Jawi (stierenrace) is een 400 jaar oude regionale traditie die plaats vindt zodra de rijst is geoogst. De deelnemers koppelen zich met behulp van een houten juk aan twee stieren en drijven de dieren blootsvoets voort terwijl ze hun staart vasthouden.
Winnaars worden beoordeeld op hun vermogen een rechte lijn te houden en de beide dieren te laten samenwerken. Ongeveer 600 stieren en 50 boeren deden mee aan de verschillende manches van de Pacu Jawi in februari.

Besluit

Elk jaar bewijst World Press Photo dat de fotojournalistiek helemaal niet dood is. Fotografen blijven erin slagen, ondanks de gevaren en financiële moeilijkheden, de wereld belangrijke beelden te tonen.

Dit jaar is de tentoonstelling weer top. Met de smartphone app kan je bij elke fotograaf naar een (Engelstalig) audio bijschrift luisteren en je eigen favorieten aanduiden. Je kan vanuit de app, via Facebook, Twitter of mail het werk van je favoriete fotografen doorsturen.  Aan het eind van je bezoek krijg je een code waarmee je je bezoek aan de tentoonstelling op je PC kan verder zetten.

Als het je allemaal even wat veel wordt, kan je tot rust komen op ‘Photo View’ een rondreizende expo waarmee het Centrum voor Beeldexpressie fotoreeksen met een ziel in de kijker zet.  Een verdieping hoger is de ‘Pixsea Award’  tentoonstelling met een unieke selectie werken van hedendaagse internationale fotografie: van fotojournalistiek tot fotoconceptuele strategieën.

take down
the paywall
steun ons nu!