De verkiezing door Trends van de ‘Manager van het Jaar’ kan zelfs rekenen op een heus item in het journaal. ‘De Onderneming van het Jaar’: van hetzelfde laken een pak, behalve dan dat het over een andere organisatie gaat (Ernst & Young, met name).

De reguliere media volgen gedwee: kranten en tijdschriften citeren op hun website ruim uit het persbericht dat verspreid wordt, zonder dat er een kritisch woord komt. Nooit wordt de vraag gesteld naar de legitimiteit van dit soort prijzen, naar de selectieprocedures en de -criteria, of naar de belangenvermenging tussen de bedrijven die organiseren en zij die deelnemen.

Wie ooit uitgeroepen is tot ‘Manager van het Jaar’ kan de rest van zijn of haar leven die titel dragen, alsof die ook iets betekent.

Vlerick en het ‘Great Place to Work Institute’

Een instituut als Vlerick, dat allerlei management- en masteropleidingen aanbiedt voor zowel studenten als kaderleden, kan zich in die strijd voor awards – en dus media-aandacht – niet onbetuigd laten. Er wordt dan ook een strategisch partnership aangegaan met de commerciële organisatie Great Place To Work Institute ®, die wereldwijd bedrijven helpt om voor hun werkgevers een plek te maken waar je als werkmens “vertrouwen hebt in de mensen voor wie je werkt, trots bent op wat je doet en plezier beleeft met jouw collega’s”.

Het uiteindelijk doel van al die prijzen is dus niet de ‘beste’ manager, ondernemer of werkplek van het jaar zoeken. Het uiteindelijk doel is ten eerste media-aandacht creëren en ten tweede de eigen winkel promoten.

Als Ernst & Young tijd steekt in het auditen van bedrijven, om later te bepalen welk bedrijf de ‘Onderneming van het Jaar’ wordt, is dat niet omdat ze zo altruïstisch zijn, wel omdat ze aan de bedrijven die meedoen, zullen proberen hun diensten te verkopen.

Hetzelfde geldt natuurlijk voor Vlerick en het Great Place to Work Institute. Men moet als deelnemer aan die ‘competitie’ natuurlijk strategische informatie over de interne keuken prijs geven, die dan achteraf gebruikt wordt om net die diensten aan te bieden waar het bedrijf in kwestie nood aan heeft. Het zal dan ook geen toeval zijn dat onder de klanten van het Great Place to Work Institute ook McDonald’s prominent staat te blinken.

Anderzijds, als men bekijkt op hoeveel gratis media-belangstelling de ‘winnaar’ kan rekenen, dan is de som gauw gemaakt. Dat schoenenketen Torfs de afgelopen jaren ‘De Beste Werkgever’ was, werd breed uitgesmeerd en vlotjes te gelde gemaakt door gedelegeerd bestuurder Wouter Torfs. Die voortdurende publiciteit is als bedrijf onbetaalbaar.

De waarnemer maakt deel uit van het resultaat

De vakbond vraagt al jaren aan Vlerick om betrokken te worden bij de verkiezing van de ‘Beste Werkgever’. Het lijkt ook logisch dat men de sociale partner bij uitstek, die – in weerwil van wat de perceptie is – nog altijd zeer veel leden telt en dus zeer veel werknemers vertegenwoordigt, betrekt bij de organisatie van een dergelijk evenement.

Het zou er in elk geval voor zorgen dat de titel aan geloofwaardigheid wint en niet enkel een commercieel vehikel en een bijbehorend marketingpraatje blijft.

Elk jaar opnieuw echter leggen Vlerick en het Great Place to Work Institute alle opmerkingen, bezwaren en feiten die de vakbonden aandragen, vierkant naast zich neer.

Zo kan er natuurlijk geen sprake zijn van een echte titel, die zelfs maar van ver een objectieve werkelijkheid weerspiegelt. Zeker dit jaar kunnen we stellen dat de prijs van de ‘Beste Werkgever’ enkel de ‘beste werkgever’ is voor de werkgever zelf.

De ‘Beste Werkgever’ is een bedrijf dat er dag na dag in slaagt zijn werknemers tot hyperflexibiliteit aan te zetten, de vakbond en andere kritische stemmen te weren en zich bij wijlen schuldig maakt aan niets minder dan intimidatie.

In dat opzicht is het label ‘De Beste Werkgever’ voor werknemers, te mijden als de pest.