2013: VIJF INTUITIES (deel II)

Wat brengt 2013 ons? De pers heeft al heel wat grote dossiers besproken: de begrotingsuitdaging van de federale regering, de eurocrisis, de ontwikkelingen in het Midden-Oosten etc. Het opzet van deze tekst is verschillend. Ik heb het niet zozeer over gebeurtenissen, maar over trends, en dit in vijf dossiers. In december evalueer ik mijn “intuïties” en zal blijken waar ik juist of verkeerd zat.

Over elk van de vijf items valt een mooi essay of zelfs een boek te schrijven. Kwestie van het laagdrempelig te houden, heb ik me beperkt tot korte teksten zonder franjes. Vandaag deel twee.

2013: een quantumsprong inzake gender

We hadden in 2012 al stevige debatten over genderissues. Denk maar aan de uitspraken van baron Buysse over de aanwezigheid van vrouwen in raden van bestuur van ondernemingen, de zaak Pol Van den Driessche, de documentaire van Sofie Peeters over sexisme of de weigering van zakenvrouw Danielle Krekels om nog naar VOKA-evenementen te gaan zolang niet één op de drie sprekers een vrouw is.

Ik denk dat genderissues in 2013 nog veel meer in de media aan bod zullen komen, dat er een heuse quantumsprong zal zijn.

Het debat over quota in bestuursraden houdt natuurlijk aan, met de argumenten die we al vele jaren horen. De tegenstanders van quota krijgen het steeds moeilijker, want hun softe aanpak heeft nauwelijks effect.

Er verschijnen lijsten in de media over de aanwezigheden van vrouwen in rechtbanken, raden van bestuur van overheidsbedrijven, universiteiten etc. Wie er zwak uitkomt, wordt ter verantwoording geroepen.

De tv-zenders, op de eerste plaats de VRT, moeten zich in 2013 meer en meer verantwoorden over het lage aantal vrouwen in hun programma’s.

De universiteiten kunnen onder druk komen te staan. Terwijl het lichtpunten van vooruitgang en maatschappelijke ontwikkeling zouden moeten zijn, zijn het bij uitstek bastions waar mannen de touwtjes in de hand houden.

Een belangrijke vraag sijpelt vanuit beperkte kring stilaan door naar de grote media: wordt het geen tijd om mannen bij het feminisme te betrekken? En hoe dan?

14 februari 2013, de eerste mondiale protestdag tegen geweld op vrouwen, wordt een gigantisch succes.

In 2012 waren er in economische debatten naast de inbreng van patronale organisaties heel wat opmerkelijke initiatieven van individuele bedrijfsleiders, bv. de uitspraak van Luc Bertrand over het marxistisch karakter van de federale regering. In 2013 duiken een aantal vrouwen met opmerkelijke uitspraken of acties in de media op waarbij ze niet namens een organisatie, maar enkel namens zichzelf spreken.

Er is een groot verschil met de jaren ’70 en ‘80. Toen was er een heel scherp en “leesbaar” conflict over het al of niet invoeren van een wettelijke regeling betreffende abortus. Met duidelijke voorstanders (de vrouwenbeweging en bekende politici zoals Lucienne Herman-Michielsens) en taaie tegenstanders (de CVP, de kerk etc.). Vandaag is er niet zo’n groot en duidelijk conflict. Neem nu de discriminatie van vrouwen op de werkvloer of geweld tegen vrouwen: niemand is er voorstander van. Wie moet er dan bekampt worden? Wie verhindert dat we vooruitgang boeken in die domeinen? Dat is vaak niet duidelijk. Bovendien geraak je in veel dossiers niet (veel) verder met wetgeving (bv. wat betreft verbaal geweld tegen vrouwen in de publieke ruimte). Er is dus vandaag geen groot dossier met twee duidelijke kampen, maar vele tientallen dossiers, waarbij er nogal eens incongruentie is tussen de woorden (“natuurlijk strijden we tegen discriminatie op de werkvloer!”) en de naakte feiten (de weinig zichtbare, maar zeer effectieve discriminatie op de werkvloer).

Eén groep haalt ook in 2013 nauwelijks de media, terwijl ze het meer dan wie ook verdient: alleenstaande vrouwen in armoede.