Een nota dus met veel respect voor de N-VA, voor de belangen van de Vlaamse regering en de automobilist en bijzonder weinig mededogen voor zij die het moeilijk hebben in onze stad. De nota is verder ronduit eenzijdig wat betreft de diversiteit in onze stad.

De positieve elementen in deze nota op vlak van leefmilieu, mobiliteit en sociaal beleid zijn telkens kleine geïsoleerde maatregelen die door de fundamentelere beleidskeuzes teniet worden gedaan. De visie is sterk economisch en op winst gericht (economie en kmo-zones), en vaak erg vaag wat betreft betaalbaarheid, hiërarchie, timing en praktische haalbaarheid.

Ten slotte blinkt deze nota uit in individualistische benadering en negeert zo totaal de structurele realiteit achter problemen.

Het nieuwe bestuur heeft gekozen voor “een rechtser, strenger” Antwerpen. Ons lijkt het eerder de politieke vertaling van de ‘theorie’ van Dalrymple, een ver doorgeslagen voor-wat-hoort-wat-verhaal. 

Het OCMW krijgt in crisistijden geen extra financiële ruimte en de wachtlijsten voor sociale woningen worden niet aangepakt, terwijl er wel extra voorwaarden komen voor wie er al woont. Twintigduizend mensen staan op die wachtlijst. 

Deze mensen zullen blijven wachten, met naast hen degenen die door ‘sanctionering’ en verdringing uitgesloten zullen worden van de sociale woning waar ze nu in wonen. Allen worden ze veroordeeld tot de private huurmarkt met torenhoge prijzen en huisjesmelkerij. De voorrang gaat naar zij die werken of gepensioneerd zijn.

Wat betreft activering en diversiteit is de nota ronduit eenzijdig. De inspanningen moeten van de twee kanten komen, maar het verhaal van rechten en plichten leest als een lastenboek ten aanzien van de betrokken doelgroepen. Er staan bijvoorbeeld geen voorstellen in rond antidiscriminatie op de werkvloer of woonmarkt. Er komt geen raad voor minderheden, en dus geen permanente dialoog, geen praktijktesten, geen non-discriminatieclausules bij de bestekken van de stad.

Ontroerend is ook dat quasi alle grote Antwerpse samenlevingsproblemen worden opgelost middels GAS-boetes of het stimuleren van het Nederlands. Talenkennis is een belangrijk middel tot emancipatie voor Groen, maar in deze nota is het vooral een middel tot sanctionering.

Op mobiliteitsvlak is het bestuursakkoord ronduit contradictorisch. Je kan niet tegelijk fietsers en voetgangers alle ruimte geven én de doorstroombaarheid voor auto’s maximaliseren en extra parkeerplaatsen creëren.

Het woord klimaat komt maar één keer voor in het bestuursakkoord en dan nog alleen in combinatie met ondernemers. 

Maatregelen over gezondheid en milieu, zoals “het verbod om op windstille dagen je houtkachel aan te steken”, zijn ondermaats. Het voorstel om lage-emissiezones te realiseren, is een opsteker, maar waar en hoe maak je dit waar in een stad waar de doorstroming voorop wordt gesteld?

Deze nota gaat kort gesteld niet over ‘Respect voor A’, maar vooral over respect voor N-VA, voor de belangen van de Vlaamse regering en de automobilist en weinig mededogen voor zij die het moeilijk hebben in onze stad.

De visie is sterk economisch en op winst gericht, en vaak erg vaag wat betreft betaalbaarheid, hiërarchie, timing en praktische haalbaarheid. Ten slotte blinkt deze nota uit in individualistische benadering en negeert ze totaal de structurele realiteit achter problemen. Dat Open VLD en vooral ook CD&V zijn meegegaan in dit discours is bijzonder verontrustend.

Meyrem Almaci

Meyrem Almaci is politica voor Groen en was lijsttrekker bij de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober in Antwerpen.