In tegenstelling tot Affligem heeft mijn buurgemeente Denderleeuw nog geen nieuwe burgemeester en Co. Er heerst het grote stilzwijgen. Zo ook in Vilvoorde, dat nog een stevige knoop moet ontwarren. In A heeft De Wever zijn nota op tafel gelegd.
Bij alle drie speelt een geladen actualiteitsdossier een niet te onderschatten rol. Denderleeuw heeft op zijn grondgebied het afvalverwerkingsbedrijf Rendac (1), Vilvoorde ligt vlakbij Uplace, Antwerpen heeft zijn Oosterweel. Alhoewel uiteraard niet allen even zwaar, hebben de dossiers meer dan plaatselijk belang. Provincie en Gewest spelen hun rol.
Ik ben benieuwd hoe het telkens zal aflopen. Welke witte rook uit de schoorsteen zal komen ? Alleszins zijn, wat deze drie dossiers betreft, de industriële belangen in competitie met wat velen aanvoelen als het belang voor mens en milieu.
De politieke kaarten liggen telkens ook redelijk gelijklopend. Op 14 oktober kwam in Vilvoorde en Denderleeuw Sp.a (met groenen) uit de bus als grootste partij. N-VA heeft er echter op beide plaatsen goed gescoord. Als tweede grootste partij zijn zij op zoek naar een alternatieve (lees niet-socialistische) meerderheid. Het verhaal van A kennen we.
NV-A speelt dus telkens een sleutelrol. Wij weten het wel, achter de nationalistische slogans gaan dikwijls zakelijke belangen schuil. Onder de zwartgele vlaggen liggen netjes de VOKA dossiers.
Vanuit dat perspectief is het niet meer dan logisch dat De Wever en Co de vakbonden als eerste opposant ontmoeten (en visa versa). Naar aanleiding van de sluiting van Ford Genk fulmineerde VOKA directeur Michel Delbaere op de RTBF dat “een linkse regering niet efficiënt is”.
Ik moest daar gisteravond aan denken bij het bekijken van “Nixon” (2). Dick’s patriottische retoriek (over de oorlog in Viëtnam als heldenstrijd voor vrijheid en recht bijvoorbeeld, of de bemoeienissen in Zuid en Midden Amerika) en uithalen naar zijn alomtegenwoordige vijanden (protesterende nietsnutten van jongeren, de communistische gevaren allerhand in volle koude oorlog, of Mao de nieuwe baarlijke duivel) waren vooral een dekmantel en alibi voor het bedienen van zijn broodheren.
Zo maakte Nixon, ondanks zijn discours over normen en waarden, een economische opening voor toenadering met China. Ook toen reeds was het businesshemd nader dan de milieu- of mensenrechtenrok (3). Het heeft hem mee een tweede ambtstermijn opgeleverd, die door Watergate vroegtijdig werd gestopt.
Deze evolutie is vanaf de Reagan periode alleen maar snel crescendo gegaan. Zoals Mo (4) het zegt : “Bijna een kwart van de Amerikaanse kiezers laat zijn stem bepalen door thema’s in verband met normen en waarden. De Republikeinse partij heeft die kiezers gecoöpteerd, waardoor ze een veel grotere vrijheid verworven heeft om een economisch beleid voor te staan in het belang van dat andere, kleinere deel van zijn achterban : de rijken. De Democraten volgden, zoals zo vaak, schoorvoetend. Ook zij lieten hun visie op herverdeling en regulering steeds meer bepalen door het geld. De groeiende ongelijkheid gaf de rijken de macht om het beleid en de overheidsregulering om te buigen in hun eigen voordeel, waardoor nog meer ongelijkheid ontstond”.
Een ander interessant element in de film is het democratisch gehalte van de presidentsverkiezingen in de VS. De aha-erlebnis met het spektakel dat zich momenteel richting 14 oktober afspeelt is groot (5). Voor degelijke informatie kan je dus beter elders terecht dan bij onze reguliere media. Bij Noam Chomsky bijvoorbeeld, en zijn visie op “de problemen die niet worden genoemd in de vierjaarlijkse kermis die verkiezingen wordt genoemd” (6).
Het transitiefestival van 26 oktober in de Vooruit maakte ook een en ander meer duidelijk (ik volgde er sessies over de bankencrisis en over de media) : er zal nog heel veel transitie nodig zijn, grondig en snel. Of zoals de bibliotheekmedewerker Maarten het in Gent uitdrukte : “Er wordt nog teveel hoop gepropageerd, er wordt nog te weinig geëist. Inhoudelijk vond ik het allemaal wel goed, maar veel te braaf. Het mag voor mij iets meer ‘occupy’ worden”.
Meteen zijn we terug bij het begin van ons verhaal. Dat er dus nog veel transitie zal nodig zijn. In A, in V en in D.
(1) Ter info : het bedrijf vraagt forse uitbreiding van zijn activiteiten en wil een biovergistingsoven installeren. Er is protest van de omwonenden omwille van milieuhinder (reuk, verkeer, geluid) en overstromingsgevaar. Na advies van de gemeente gaat de aanvraag naar de provincie waar de milieuaanvraag al dan niet zal worden goedgekeurd.
(2) “Nixon”, een film van Oliver Stone, 1995.
(3) Eerst oomken en dan oomkens kinderen placht men in Den Haag te zeggen (en te doen).
(4) Lees het interessant artikel in Mo van november blz. 52 : ‘het kapitaal kiest zijn president’. De titelbladzijde verwijst ook naar dit artikel : “als geld echt stinkt, moet de lijfgeur van de Amerikaanse politiek stilaan niet te harden zijn”.
(5) Westerlingen, naar aloude Angelsaksische traditie, hebben graag (cowboy)verhalen over de goei en de slechte. Je kan dus bij onze media dagelijks het vervolgverhaal in (ellenlange) geuren en kleuren volgen over de Republikeinse ondernemer Mitt Romney en de zwarte Vredesprijswinnaar Barack Obama.
(6) Elders op deze site : “Noam Chomsky over wat Obama en Romney verzwijgen : who owns the world ?”
