Noam Chomsky over wat Obama en Romney verzwijgen: Who Owns the World?

Noam Chomsky over wat Obama en Romney verzwijgen: Who Owns the World?

In een recente toespraak bespreekt Chomsky wat tijdens de presidentiële campagne wordt verzwegen of nauwelijks aan bod komt: China, de Arabische lente, de opwarming van de aarde, verspreiding van kernwapens en de militaire bedreiging van Iran door Israël en de VS. Hij blikt ook terug op het 'gevaarlijkste ogenblik in de geschiedenis van de mensheid', de Cubaanse rakettencrisis 50 jaar geleden.

maandag 29 oktober 2012 17:38
Spread the love

 

Who Owns the World?

Chomsky gaf zijn toespraak met als titel ‘Who Owns the World?’ (wie bezit de wereld) voor een zoals altijd bomvolle zaal op 27 september aan de University of Massachussets. Zijn lezing werd georganiseerd door het Center for Popular Economics.

Volledige opname

De volledige toespraak werd zopas online gezet door de Amerikaanse progressieve zender Democracy Now! (met een inleiding door Amy Goodman, het nieuwsanker van de zender en twee korte onderbrekingen, totale duur van de opname 58:56).

Samenvatting van de lezing

Chomsky stelt zich twee vragen:

  • Wat zijn de voornaamste uitdagingen waar we voor staan?
  • Welke problemen worden niet ernstig genomen in de vierjaarlijkse kermis die ‘verkiezingen’ wordt genoemd?

Geen moeilijke vragen, denkt hij. Het antwoord op beide vragen is immers hetzelfde.

Daar zijn goede redenen voor die je al terugvindt bij de filosoof Adam Smith. In zijn tijd was Engeland de leidende grootmacht van de wereld. Toen al werd het beleid bepaald door ‘zij die het land bezitten’. Smith schreef toen: “Alles voor onszelf en niets voor anderen, dat blijkt in elk tijdperk in de geschiedenis het smerige leidmotief geweest te zijn van de meesters van de mensheid”.

Groot-Brittannië moest na de Tweede Wereldoorlog zijn machtspositie afstaan aan de VS, die sindsdien een dominantie over de wereld verkregen die ongekend is in de wereldgeschiedenis. De adviseurs van president Roosevelt beseften dat goed en deden er alles aan om dat zo te houden. Dat ging zo:

50 jaar steun aan rechtse dictaturen

Volgens de planners van Roosevelt moest er alles aan gedaan worden om elke vorm van soevereiniteit van staten, die tegen deze suprematie inging, in de kiem werd gesmoord. Dat was toen een zeer realistische planning, gezien het ongezien overwicht van de VS wereldwijd.

Dat beleid houdt nog steeds stand. Er is echter iets veranderd. De capaciteit van de VS om dat beleid aan de rest van de wereld op te leggen is afgenomen. Bovendien verschuift de macht naar nieuwe staten als India en China. Het verval van het Amerikaans imperium is feitelijk onmiddellijk begonnen bij zijn oprichting. In 1949 werd China al ‘verloren’. Noteer het woordgebruik. Hier (in de VS) is het gewoon om te zeggen dat je iets ‘verliest’ dat nooit van je was, omdat wij nu eenmaal vinden dat de wereld ‘van ons’ is.

Een volgend bepalend moment was 1965 met de val van Soekarno in Indonesië door een militaire staatsgreep met logistieke steun van de VS. Dat leidde toen tot een afslachting die in de New York Times ‘een glimmende zonnestraal’ werd genoemd. Fantastisch dat we hadden genomen wat ‘van ons’ was.

Toen volgde de oorlog tegen Viëtnam, die werd gevochten om te verhinderen dat dit land een eigen koers zou varen, een voorbeeld dat te gevaarlijk was omdat het de suprematie van VS openlijk uitdaagde. Het ‘virus’ werd daarna ook uitgeroeid in Chili in 1973. Ondertussen stonden de dictators van de wereld ten dienste van de VS: Marcos in de Filipijnen, Mobutu in de Congo, de Latijns-Amerikaanse dictaturen.

Dat lukt de laatste tien jaar niet meer zo goed. In Latijns-Amerika beweegt voor het eerst in 500 jaar in de richting van onafhankelijkheid en economische integratie los van de grote noorderbuur. De VS is nu uit al zijn militaire basissen in Latijns-Amerika verdreven. We proberen dat nu wel te herstellen, maar voorlopig lukt het niet.

Het ‘gevaar’ van de Arabische Lente

De Arabische Lente is een ernstige bedreiging voor het Amerikaanse imperium. Democratie in het Midden-Oosten is zonder meer onaanvaardbaar omwille van de strategische voorraad grondstoffen in de regio. Ook dat is al zo sinds de jaren ’40. Wie het Midden-Oosten controleert, controleert immers de wereld.

Tot nu hebben we die Lente redelijk goed in toom kunnen houden. In de oliedictaturen van Saoedi-Arabië, Qatar, Bahrein is alles onder controle. De dreiging van democratie is daar van de baan. In Egypte is dat niet zo goed gelukt. We hebben het scenario gevolgd: eerst steunen we de dictator zo lang mogelijk, als dat niet meer te houden is zoek je bij de elite van het land een aanvaardbare vervanger, die veel tralala verkoopt over democratie en zo en daarna herstel je het systeem zo veel mogelijk. Zo is het ook gegaan in Nicaragua, Haiti, de Filipijnen, Zuid-Korea, de Congo … In Tunesië heeft Frankrijk hetzelfde gedaan, maar dat is niet zo goed gelukt.

De aanstormende ecologische ramp

Aan de Noordpool gaat het poolijs tijdens de zomer volledig gesmolten zijn tegen 2020. Wetenschappers dachten nog niet zo lang geleden dat het pas tegen 2050 zover zou zijn. Hoe reageren onze machthebbers daar op? Door zich al voor te bereiden om in de Noordelijke Ijszee naar olie en gas te gaan boren. Met andere woorden, ze doen er alles aan om het probleem erger te maken. Dit gedrag is gelijk aan dat van kleine kinderen. Je nijpt de ogen dicht, dan is het probleem weg.

Misschien is ons probleem wel dat we te ‘intelligent’ zijn. We doen het zo goed dat we uiteindelijk onszelf zullen vernietigen. Alles voor de winstcijfers van volgend kwartaal, naar de hel met de rest.

Voor de Republikeinen is boren naar olie in de natuur in Alaska zelfs de vervulling van God’s wens. Ze willen zo snel mogelijk wetten stemmen tegen de regulering van de uitstoot van schadelijke gassen. Ze willen het probleem dus nog erger maken.

De Democraten zijn zoveel beter. Die geven toe dat er een probleem is. Ondertussen gaan ze ook boren. Er is dus een verschil. Ze zijn iets minder enthousiaste lemmings maar springen uiteindelijk evengoed van de rotsen.

Kernoorlog

Nog zo een thema dat gewoon niet aan bod komt. Er zou dus een gevaarlijke situatie zijn in Iran. Daar zijn geen bewijzen voor, maar wie maalt daar nu om? Dat probleem is er omdat wij zeggen dat er een probleem is. Dat is voldoende als bewijs.

De rest van de wereld vindt ondertussen dat niet Iran maar de VS en Israël de grootste bedreiging voor de wereldvrede zijn. Niemand wil kernwapens in Iran, dat is niet het punt. In de Arabische landen vindt de bevolking zelfs dat het veiliger zou zijn als Iran ‘ook’ kernwapens zou hebben.

Daarom dus mag er geen democratie komen in die landen. Ze zouden niet meer slaafs onze orders volgen, ze zouden hun eigen belangen nastreven en, ergst van al, ze zouden de VS gewoon aan de deur zetten.

Wat doen wij dan? We verhinderen elke democratische hervorming en leggen daarna ronkende verklaringen af over democratie en mensenrechten. Die verklaringen worden dan netjes verspreid door journalisten en commentatoren.

Zelfs als Leon Panetta (de Amerikaanse minister van defensie) beweert dat we Iran beter niet aanvallen en dat we niet willen dat Israël dat doet, “maar dat Israël nu eenmaal een soeverein land is dat zijn eigen beslissingen velt”, zelfs dan aanvaarden we dat zomaar.

De oorlog ‘tegen het terrorisme’

De VS voeren openlijk een economische oorlog tegen Iran. Ondertussen kan een topadviseur van ons ministerie van buitenlandse zaken openlijk stellen dat economische oorlog een oorlogsdaad is, waarop gereageerd mag worden. Hij bedoelt uiteraard aanvallen tegen de VS of één van vazalstaten, niet de aanvallen die de VS zelf uitvoert.

Israël heeft nu duikboten geleverd door Duitsland. Bovendien, Israël heeft al ooit een kernreactor gebombardeerd, in Irak in 1981. Op dat ogenblik was Saddam Hoessein nog niet bezig met kernwapens, dat is hij pas daarna gaan doen, precies omdat hij was gebombardeerd door Israël. Als we nu hetzelfde in Iran gaan doen, wel, dan kunnen we er zeker van zijn dat ze daar in Iran mee zullen beginnen.

50 jaar Cubaanse rakettencrisis

Het huidige risico op een nieuwe kernoorlog brengt Chomsky tenslotte terug op de vorige keer dat een kernoorlog zeer nabij was, 50 jaar geleden. Kennedy weigerde toen op het Russische voorstel in te gaan om tegelijkertijd de kernraketten in Cuba en in Turkije te verwijderen.

Veel belangrijker dan het afweren van een kernoorlog was immers het leidmotief van het Amerikaanse imperium sinds 1945. Het principe dat de VS eender waar kernwapens mag plaatsen en de Sovjet-Unie niet, was voor Kennedy dat risico waard. Dat is volledig in lijn met de plannen die de adviseurs van Roosevelt in 1945 hadden vastgelegd.

In 1973 was de VS opnieuw bereid dat risico te lopen om zijn wil op te leggen na de Yom Kippur oorlog tussen Israël en Egypte. In 1983 besliste president Reagan om kernraketten in Europa te plaatsen die Moskou op vijf minuten konden bereiken. Dat leidde opnieuw tot zeer zware spanningen. India en Pakistan hebben al meermaals op de rand van een kernoorlog gestaan.

De VS en Israël blijven een vreedzame oplossing in het Midden-Oosten verhinderen. De crisis met Iran kan nochtans zeer eenvoudig worden opgelost: leg een kernwapenvrije zone op aan de regio. Dat voorstel heeft haast unanieme internationale steun. Obama weigert. Meer zelfs, hij eist dat eender welk voorstel voor een kernwapenvrije zone buiten Israël moet blijven.

De media hebben een uitstekende job gedaan om de huidige crisis te bestendigen. Toch blijft de publieke opinie daar anders over denken.

Noam Chomsky

Samenvatting door Lode Vanoost

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!