Theodore Dalrymple (Dr Anthony Daniels)
Nieuws, Wereld, Europa, Economie, Frank Vandenbroucke, Paul De Grauwe, Rik Torfs, Marianne Thyssen, ECB, Paul Krugman, Theodore Dalrymple, Dr Anthony Daniels, Philippe Debacker -

Dalrymple: sociale voorzieningen zijn het probleem, niet de oplossing

Psychiater dr. Theodore Dalrymple, met zijn echte naam Anthony Daniels, reeds lang met pensioen, hield recent meerdere publieke optredens in ons land. Hij schrijft ook regelmatig columns in De Standaard. Hij signeerde op de Boekenbeurs zijn nieuwe boek “Door en door verwend” (“Spoiled rotten.The Toxic Cult of Sentimentality”). Frank Vandenbroucke en Paul Krugman gaan niet akkoord.

maandag 14 november 2011 14:44
Spread the love

Wie is er zo ‘door en door verwend’?

Dat zijn zowel de uitkeringstrekkers, de werklozen, de drugsverslaafden, de misdadigers en de gevangenen als de Afrikanen die ontwikkelingshulp ontvangen: allemaal mensen die tegenwoordig als slachtoffers worden gepamperd, tengevolge van een misplaatste sentimentaliteit. Aldus in een notedop de stelling van Dalrymple.

Een definitie van die ‘sentimentaliteit’ kon hij niet geven, wèl concrete Britse voorbeelden zoals de werklozen die door de vorige regering-Brown zijn overgeheveld naar de ziekteverzekering (waardoor ze een hogere uitkering krijgen) en het klein aantal straatdieven dat in de gevangenis zit (volgens hem één op honderd).

Ook de toename van echtscheidingen na een recente wetswijziging zit hem hoog, met als gevolg gebroken gezinnen en toename van geweld (volgens hem oorzaak en gevolg). Herhaaldelijk klaagt hij ook het bijna-analfabetisme aan van Britse scholieren, “terwijl de schooldirecteuren actie voeren tegen vermindering van hun pensioen”. (Dalrymple ging zelf al op 56-jarige leeftijd met pensioen zes jaar geleden, zie Wikipedia).

Volgens Bart Sturtewagen die hem interviewde voor De Standaard, stelt zijn boek ons sociaal systeem in vraag. Bart De Wever (N-VA) is zijn grote bewonderaar.

Wat moet er gebeuren?

Na dergelijke aanklachten over ontluisterende toestanden verwacht men ook oplossingen. Dat is Dalrymple/Daniels’ sterkste kant niet. ‘De problemen moeten erkend worden’, zegt hij. ‘Er moeten oordelen komen over de moraliteit van allerlei “benefits”, want nu profiteren zij die zich het ergst (the worst) gedragen het meest’.

Donderdagavond in Reyers-Laat (Canvas) werd Dalrymple onaflatend getackled door Rik Torfs die duidelijk door zijn strijd voor christelijke naastenliefde werd gemotiveerd. Wat zou Theodore doen als hij minister was? “De benefits (uitkeringen) beperken in de tijd” (waar hebben we dat nog gehoord? Juist: bij N-VA en Open-VLD).

Maar Torfs drong aan: “De ziekteverzekering beperken in de tijd?!” Bijna liep Dalrymple in die valstrik; tenslotte kon ook hij zijn psychiatrische patiënten niet op korte tijd genezen …Hij vertelde dus over de schande van de werklozen in ziekenverlof (zie hierboven).

Rik Torfs liet echter niet los en stelde dat er wel degelijk echte zieken bestaan. Goedele Liekens, die ook aan het panel deelnam, kon haar verontwaardiging niet de baas, maar Dalrymple keek er onbewogen naar. Einde van het programma.

Frank Vandenbroucke (VDB) veegt Dalrymple de mantel uit.

Ook op de Boekenbeurs kreeg Dalrymple het zwaar te verduren. Frank VDB had zijn boek gelezen en leverde vlijmscherpe kritiek. ‘Dalrymple is simplistisch en mist elk historisch perspectief’. ‘Men mag psychiatrische ervaring niet zomaar extrapoleren naar een regeringspolitiek’. ‘Om uit oorzaak en gevolg conclusies te trekken over het te volgen beleid, moet men in de tijd vergelijken, en met andere landen en met andere regeringen/maatregelen’.

Daar kent Frank VDB iets van. “Tijdens de regeringen van Margaret Thatcherperiode (de IJzeren Lady) explodeerde de kinderarmoede, het aantal mensen in invaliditeit verdubbelde, echtscheiding, niet-werkende ouders, misdaad piekten. Daarna ging het weer omlaag.

“In Zweden, Nederland, Denemarken neemt de staat een grote verantwoordelijkheid door kinderopvang te organiseren. Hetzelfde onder president Clinton: dankzij meer kinderopvang gingen alleenstaande moeders terug aan het werk. In Groot-Brittannië bestaat er een “onderklasse” die het onderwerp is van veel discussies. Waarom? Zoveel gezinnen waar niemand werk heeft”.

Dalrymple antwoordde dat statistieken kunnen gemanipuleerd worden en dat ze dat in Groot-Brittannië ook zijn. Hij kent de realiteit vanuit zijn artsenpraktijk. ‘Door sentimentaliteit en misplaatst medelijden voelen de mensen zich niet meer verantwoordelijk’. Opnieuw krijgen we daar een voorbeeld van: ‘Bureaucraten weigeren steun aan een MS-patiënt’.

Frank VDB weerlegt: “Ik ben voorstander van verantwoordelijkheid. Maar er moet eerst solidariteit zijn, hulp in nood, zoals bij een verkeersongeval: eerst helpen, ook degene die door het rode licht reed. Eerst de kwetsbaren beschermen, vervolgens beroep doen op hun verantwoordelijkheidsgevoel. Zowel bij individuen als bij politici. Niet alleen fiscale discipline (codewoord voor overheidsbesparingen! FR), maar ook een vooruitzicht van groei en continue investering in opleidingen”.

De laatste uitspraak van Dalrymple heb ik opgeschreven: “Nu het geld op is, wordt een desastreuze politiek gevoerd: er wordt bespaard op sociale begroting teneinde de salarissen te handhaven”. ’t Is maar hoe men de wereld ziet. De interviewer stelde geen vragen over het schrappen van arbeidsplaatsen bij herstructureringen, bijvoorbeeld of ‘verantwoordelijkheid’ daarvoor een oplossing zou bieden. Evenmin over belastingsontwijking en dito fraude of wie bijvoorbeeld de overvolle openbare vuilbakken moet ledigen, de zwembaden proper houden, het ereloon betalen van de artsen (Dalrymple vindt die tarieven waarschijnlijk niet overdreven).

Waar is al het geld dan wel naartoe?

Dat vroeg ik aan Europees parlementslid Philippe De Backer (Open-VLD), lid van de Commissie Transport en de Commissie Economische en Monetaire zaken, na de boekvoorstelling “Voor wat hoort wat” van Patrick Janssens. Zijn antwoord: “Men heeft het in de kolenmijnen gestoken in de jaren ’70 en ‘80”. Tja, ’t is maar hoe men de wereld ziet.

Een ander Europees parlementslid Marianne Thyssen (CD&V) denkt er in De Morgen van 12 oktober zo over: “Het probleem is dat de financiële markten geen genoegen nemen met de antwoorden die de politici geven. Voor de beleggers komen die antwoorden too little too late”. Plat op de buik voor de markten en beleggers dus? Wie zijn die markten toch? Thyssen werkt aan een rapport over de Europese harmonisering van de vennootschapsbelasting. “Dat zou een reuzenstap vooruit zijn. Op termijn (let op het woord!) kunnen we dan de winstbelasting gaan harmoniseren”.

Nobelprijswinnaar Paul Krugman weet wèl iets van economie

De theorie dat de Europese problemen het gevolg zijn van de verzorgingsstaat, klopt niet. Zweden, de verzorgingsstaat bij uitstek, presteert schitterend. Ook vertegenwoordigen de sociale uitgaven in alle huidige probleemlanden een lager percentage van het nationaal inkomen dan in Duitsland, laat staan in Zweden”.

“De beslissende factor in de hoge rentevoeten (voor Griekenland, Italië…) is niet het peil van de overheidsschuld, maar het feit dat de regeringen niet kunnen lenen in hun eigen munt, zoals Japan, dat meer schulden heeft dan Italië, of Groot-Brittannië, waar de fiscale vooruitzichten slechter zijn dan die van Spanje’. Binnen de eurozone kunnen regeringen alleen in euro lenen, maar ze kunnen geen geld drukken zoals de VS, UK en Japan wel doen”.

“Landen die geprobeerd hebben de crisis met een soberheidsbeleid te bestrijden, kregen het deksel op de neus. Geen enkel land met hoge schuldenlast is erin geslaagd om via besparingen weer in de gratie van de financiële markten te komen. Neem Ierland, het braafste jongetje van de Europese klas, dat draconisch heeft bezuinigd. Het heeft nu een werkloosheid van 14 % terwijl de rente op overheidsobligaties nog altijd méér dan 8 % bedraagt“.

De Europese Centrale Bank is een deel van het probleem

Ideologen willen de crisis gebruiken om hun eigen agenda door te drukken. Elke weg naar een oplossing gaat langs een radicale wijziging in het gedrag van de Europese Centrale Bank. Die maakt echter deel uit van het probleem. Haar  statuten verbieden overheden te financieren door geld bij te drukken”. Tot zover Paul Krugman.

John Quiggin, gastprofessor economie aan de Johns Hopkins University denkt er ook zo over: “De mislukking van het Europees financieel systeem is veroorzaakt door de beleidskeuzen van de Europese Centrale Bank onder leiding van (voormalig) voorzitter Trichet”. Krugman is het daar mee eens: “Dit is een klassiek voorbeeld van beleidsidiotie en stupiditeit”.

Prof. Paul De Grauwe: “Budgettaire saneringen tijdens een recessie werken niet. Ze leiden tot een verdere daling van de economische activiteit (…) Het dramatische is dat de Europese Commissie slachtoffer is geworden van het eigen getallenfetisjisme. Het getal 3 is sedert het verdrag van Maastricht verheven tot een wezen met goddelijke kracht” (3% is het maximum begrotingtekort dat regeringen niet mogen overschrijden -nvdr) (…) Het is moeilijk te begrijpen hoe verstandige mensen zichzelf onderwerpen aan zoveel bijgeloof (…) Ik pleit nu al een tijdje voor een actieve rol van de Europese Centrale Bank. Die heeft meer middelen dan alle financiële markten samen. Die instelling wil echter niet handelen omdat ze gelooft in allerlei fantasieën waarvan de meest absurde is dat als ze de paniek onderbreekt, inflatie zal ontstaan” (vandaag in De Morgen).

Economen of ideologen?

Krugman, Quiggin en De Grauwe lijken jammer genoeg roependen in de woestijn. Hebben wij immers niet onze eigen experten: Devos, Vandekloot, Noels, Ven …? Welke agenda hebben deze ideologen? Luister naar Philippe De Backer, Open-VLD: “Jobverlies na een overname of herstructurering doet de productiviteit stijgen. Uiteindelijk (!) profiteren we daar allemaal van”.

Geduld dus, eerst armer worden, om de hemel te verdienen.

take down
the paywall
steun ons nu!