In maart 2008 ging de partij de Palestijnse toer op. Een officieel standpunt op haar website begon met de zin: “De N-VA veroordeelt de harde aanval van Israël op de Gazastrook en betreurt de vele onschuldige slachtoffers”. En eindigde met dit statement: “Het partijbestuur van de N-VA onderschreef vanmorgen ook de oproep van het Actieplatform Palestina: ’60 jaar ontheemd, 40 jaar bezet!’ die moet uitmonden in een aantal acties tijdens de volgende maanden.“

De koerswijziging van N-VA

Zo’n standpunt was de spreekbuis van Israël in Vlaanderen, Joods Actueel, niet welgevallig. Bij de laatste verkiezingen schreven ze dan ook: “Een halfslachtig voorbeeld is de N-VA…”

Ze zouden er werk van maken. La Libre Belgique meldde dat Bart De Wever twee weken geleden bij de Israëlische ambassadeur was uitgenodigd op een werkdiner.

Een week later interpelleerde kamerlid Els Demol onze minister van Buitenlandse Zaken met onder meer deze vragen over de Belgen die deelnemen aan de huidige Gaza-flottilla: “Wat was uw reactie op de vraag van Israël om het vertrek van deze missie te voorkomen?” En “Hebt u contact gehad met hen of hun organisaties? Indien ja, wat was uw boodschap en wat was hun reactie?”

In haar interventie citeerde ze ook de Israëlische Uno-ambassadeur die het had over een actie van “extremistische en terroristische organisaties.”

Michaël Freilich van Joods Actueel was in zijn nopjes en schreef “Met deze forse uithaal neemt de N-VA een duidelijk nieuw standpunt in… De partij volgt hiermee de conservatieve lijn van de Britse premier Cameron…”

Over Europese invloed en electoraal gewin

Zoals ik in mijn pas verschenen boek “De Israëllobby” aantoon, worden Belgische politieke partijen in hun standpunt over Israël nogal beïnvloed door de Europese partij waarvan ze lid zijn. Dit geldt bijvoorbeeld heel sterk voor de CD&V die haar standpunten hierover laat leiden door wat Nicolas Sarkozy, Sylvio Berlusconi en José Aznar, partijgenoten in de EVP en zeer goede vrienden van Israël, voorstaan.

Zoals Freilich verder schrijft kan er ook een electoraal motief spelen: “Het (N-VA) probeert hiermee mogelijk wind uit de zeilen te halen van het Vlaams Belang.”, dat al een paar jaar de zionistische toer op is.

De uithaal naar de Belgische deelnemers aan de Gaza-vloot was geen individueel standpunt van een N-VA-parlementslid. Jan Jambon wist Joods Actueel te vertellen dat Els Demol hiermee ‘een partijstandpunt vertegenwoordigt’, en “Wij zien dergelijke actie als een vorm van terrorisme en veroordelen dit ten stelligste. We weten nog dat er vorig jaar terroristen aan boord zaten, daarom veroordelen wij dit initiatief.”

Dat verhaal over terroristen aan boord is compleet onwaar en zuivere Israëlische propaganda van het ergste soort. Het werd zeer overtuigend ontmaskerd door de joods-Amerikaanse blogger Max Blumenthal (Hufftington Post) en een Israëlisch journalist van Real News (een afdeling van Indymedia).

De waarheid achter de terroristen

De Israëlische propaganda begon op YouTube met clips van het Israëlische leger over de aanval op de Mavi Marmara. De meest bekeken clip was de dropping van commando’s op het dek van het schip. Deze werd op 2 juni 2010 op het net gezet en had een dag later al 1,2 miljoen kijkers getrokken.

Niet alleen was het filmpje onduidelijk, het was doorspekt met tussen- en ondertitels om het naar de hand van het leger te zetten. Er zaten ook nogal wat anomalieën in. Er was de tijdcode van de beelden die niet klopte. Die werd dan later snel verwijderd onder het voorwendsel dat het leger zijn camera’s slecht had afgesteld.

Maar er was meer. De twee onderzoeksjournalisten stelden de woordvoerder van het Israëlische leger volgende pertinente vragen:‘Kunnen jullie de authenticiteit bewijzen van wat jullie beweren:

• dat de passagiers op die boten contacten hadden met jihadorganisaties of Al-Qaeda?
• dat er een ex-marinier aan boord was die Hamas zou gaan trainen?
• dat de foto van de bebaarde man met scimitar  [kort kromzwaard, nvda] op het schip is genomen?
• dat de stem die te horen was op de radio van het schip en die onder meer tegen de soldaten zegt:“Ga terug naar Auschwitz en vergeet 11 september niet”, authentiek is?’

Het resultaat was ontluisterend. Op de twee eerste vragen moest het Israëlische leger toegeven dat ze daar geen bewijzen voor hadden.

De man met het kromzwaard bleek na enig onderzoek een Jemenitisch parlementslid en de foto was genomen tijdens een persconferentie in Jemen.

De fameuze stem zou volgens het leger die van Huwaida Arraf zijn, een Amerikaanse Palestijn, maar uit alle getuigenissen bleek dat de man nooit op de boot was geweest, en niet, zoals alle andere passagiers, door Israël was gearresteerd.

De woordvoerder gaf ten slotte toe dat de stem edited was, gemanipuleerd dus.

De N-VA verspreidt nu echter weer deze Israëlische propaganda-versie en gaat daarmee in tegen wat ze zelf drie jaar geleden vertelden. Wie beweert weer dat er geen Israëllobby bestaat?

Lucas Catherine is auteur van diverse boeken over de islam en de Arabische wereld. ZIjn laatste boek is De Israëllobby, uitgegeven bij EPO. (Dit opiniestuk is eerder verschenen in De Morgen)

Noot:

De analyse en de kritiek op het Israëlische propaganda filmpje heeft als bron een artikel van Diana Allan en Curtis Brown, allebei van Harvard University met als titel: The Mavi Marmara at the Frontlines of Web 2.0 in The Journal of Palestine Studies, vol XL, n°1, 2010 pp.63-77. Dit Journal is het enige academische tijdschrift dat volledig aan het Arabisch-Israëlisch conflict is gewijd en wordt uitgegeven door de University of California Press, Berkeley, USA.