Met zijn model van belachelijk-goedkoop-vliegen haalt O’Leary onze sociale verworvenheden onderuit. Elk lid van de crew past zich aan aan de erg concurrentiële Ierse looneisen, lees: belachelijk lage salarissen. 

Dat is op zich redelijk hard, maar jammer genoeg geen uitzondering meer op de arbeidsmarkt. De succesvolle Ierse zakenwolf gaat nog een stapje verder. Hij haalt ook de klimaatwetgeving onderuit: Ryanair overweegt uit alle landen weg te trekken die een klimaattaks heffen.

Hier gaat O’Leary rechtstreeks in tegen de inspanningen van de EU om de klimaatopwarming te vertragen. En reken maar dat de Europese landen oor hebben naar zijn dreigement, uit schrik om hun eigen concurrentiële positie te verliezen. In plaats van allemaal aan één zeel te trekken.

‘Eendracht maakt macht’, of hoe klonk die 19de eeuwse slogan van het Oude België ook weer? Modern of niet, O’Leary verstaat alleszins de kunst van het ‘verdelen om beter te heersen’: geef elke individuele partij de kans om zich te bewijzen, ten koste van de andere of van het gemeenschappelijk belang.

Geraakt de ‘American Dream’ nog van de grond?

Deze Amerikaanse droom wordt vaak gepredikt door neoliberale politici, en de hemel in geprezen door de droomfabriek van Hollywood. Hierbij wordt vergeten (of genegeerd?) dat het verschil tussen de rijken en de armen bijna nergens zo groot is als in de VS.

Dat het groepje superrijken – hooguit één procent van de bevolking – meer dan driekwart van alle rijkdom bezit. Dat de concurrentie bikkelhard is dankzij de psychologische truc van ‘houdt één ezel een wortel voor, en de rest zal wel volgen’.

Dat je niet meer werkt om te leven, maar leeft om te werken. Dat je geen sociaal vangnet hebt als je ziek wordt of een ongeval hebt. En dat de meesten twee à drie slecht betaalde jobs hebben.

Zoveel keuzes, zo weinig verandering

Rondrijden in een 4×4, korte afstanden met het vliegtuig, kiwi’s uit Nieuw-Zeeland à volonté, … Als je er maar hard genoeg voor gaat, is het allemaal mogelijk. Want het is allemaal toch zo goed voor ons ego.

Alleen, durven we ook denken aan de gevolgen? De beschikbare olie raakt op, we gaan op vakantie aan de andere kant van de planeet en stoeffen met onze rijkdom, we vervuilen de boel door verspilling en zo gaat het lijstje eindeloos door.

Als we als Vlaming, Belg of Europeaan een pioniersrol willen spelen in de klimaatproblematiek, mogen we gerust nog een tandje bijsteken!